Hume: Precursor of Modern Empiricism

دیوید هیوم تأثیرگذارترین پیشروی سیسم امپری مدرن است. با تجربه گرایی مدرن، من معتقدم که تمام تعارضات شناختی را می توان اصولاً یا با توسل به امور خارج از عمل، از طریق رویه علمی، یا با توسل به مجموعه ای از استانداردهای طبیعی یا متعارف، اعم از زبانی، ریاضی و زیبایی شناختی، حل کرد. یا سیاسی این باور خود نتیجه یک تصور قدیمی است که همه دانش ترکیبی مبتنی بر تجربه است و بقیه را می توان به مجموعه ای از حقایق بدیهی تقلیل داد. در این مفهوم گسترده، تجربه‌گرایی مدرن طبقاتی مانند تجربه‌گرایی منطقی، اتم‌گرایی منطقی و تحلیل فلسفی و افراد منحصربه‌فردی مانند راسل و مور را در بر می‌گیرد. بنابراین، فلسفه‌های قاره‌ای امروزی مانند تومیسم، اگزیستانسیالیسم، و ماتریالیسم دیالکتیکی را حذف می‌کند. مسلماً تجربه‌گرایان مدرن تحت تأثیر بسیاری از فیلسوفان دیگر هستند. لاک، برکلی و میل، در میان تجربه‌گرایان کلاسیک، و لایب‌نیتس و کانت، در میان عقل‌گرایان (نخستین به‌ویژه در جنبه منطقی-ریاضی) به هر طریقی مسئول ظهور تجربه‌گرایی در شکل جدید آن هستند. اما هیچ یک از آنها به اندازه هیوم تأثیرگذار نبودند. این به خودی خود خبری نیست. واینبرگ در کتاب معروف خود، بررسی پوزیتیویسم منطقی، مشاهده می‌کند که: بسیاری از آموزه‌های اصلی پوزیتیویسم معاصر، اگر نگوییم همه، از هیوم سرچشمه می‌گیرند.

David Hume is the most influential precursor of modern empiri­ cism. By modern empiricism, I intend a belief that all cognitive conflicts can be resolved, in principle, by either appeal to matters off act, via scientific procedure, or by appeal to some sets of natural or conventional standards, whether linguistic, mathematical, aes­ thetic or political. This belief itself is a consequent of an old appre­ hension that all synthetic knowledge is based on experience, and that the rest can be reduced to a set of self-evident truths. In this broad sense, Modern Empiricism encompasses classes, such as Logi­ cal Empiricism, Logical Atomism and Philosophical Analysis, and unique individuals such as Russell and Moore. It excludes, thereby, the present day continental philosophies, such as Thomism, Exist­ entialism, and Dialectical Materialism. Modem empiricists, to be sure, are influenced by many other phi­ losophers. Locke, Berkeley, and Mill, among the classical empiri­ cists, and Leibniz and Kant, among the rationalists (the former especially on the logico-mathematical side) in one way or other are responsible for the appearance of empiricism in its new form. But none of them were as influential as Hume. This, by itself is not news. Weinberg, in his well-known book, An Examination of Logical Positivism, observes that: Many, if not all, of the principal doctrines of contemporary positivism derive from Hume.