Hume and Husserl: Towards Radical Subjectivism

ادموند هوسرل برای آگاهی کامل از شخصیت اصلی و رادیکال پدیدارشناسی متعالی خود باید در سنت تاریخی فلسفه غرب قرار گیرد. اگرچه او مورخ فلسفه نبود، اما تأملات کاوشگر هوسرل او را متقاعد کرد که پدیدارشناسی اوج ضروری تلاشی چند صد ساله و راه حل بحران معاصر در علم اروپا و خود بشریت اروپایی است. سنت فلسفه غرب را از منظر خود هوسرل در نظر بگیرید. هوسرل معتقد بود که توم دکارتی به «کوگیتو» نشان‌دهنده پیشرفتی حیاتی در پیشرفت تاریخی تفکر غربی به سمت فلسفه به‌عنوان علم دقیق است. از این رو 2 او تقریباً به طور انحصاری بر دوران مدرن متمرکز شد. درباره رابطه هوسرل با دکارت، کانت و نئوکانتی ها مطالب زیادی نوشته شده است. ارتباط او با لاک، برکلی و هیوم علیرغم اشارات مکرر او به این تجربه گرایان بریتانیایی، به دقت مورد بررسی قرار نگرفته است. در میان این متفکران، دیوید هیوم از هوسرل توجه گسترده تری به دست آورد. مفسران به درستی اشاره کرده‌اند که هوسرل همواره رویکرد تجربی محض هیوم را به مسئله شناخت، بی‌دریغ مورد انتقاد قرار می‌داد. از نظر هوسرل، چنین رویکردی تنها می‌تواند منجر به «طبیعی‌سازی آگاهی» شود که از آن «روان‌شناسی» و «احساس‌گرایی» سرچشمه می‌گیرد که هیوم را ناگزیر به بن‌بست متناقض سولیپس‌گرایی 3 و شک‌گرایی می‌کشاند. /p>

To become fully aware of the original and radical character of his transcendental phenomenology Edmund Husserl must be located within the historical tradition of Western philosophy. Although he was not a historian of philosophy, Husserl's his­ torical reflections convinced him that phenomenology is the necessary culmination of a centuries-old endeavor and the solution to the contemporary crisis in European science and European humanity itself.l This teleological viewpoint re­ quires the commentator to consider the tradition of Western philosophy from Husserl's own perspective. Husserl maintained that the Cartesian tum to the "Cogito" represents the crucial breakthrough in the historical advance of Western thought toward philosophy as rigorous science. Hence 2 he concentrated almost exclusively on the modem era. Much has been written of Husserl's relationship to Descartes, Kant, and the neo-Kantians. His connections with Locke, Berkeley, and Hume have not been examined as closely despite his fre­ quent allusions to these British empiricists. Among these thinkers David Hume gained from Husserl the more extensive considera tion. Commentators have pointed out correctly that Husserl always criticized unsparingly Hume's sheer empiricistic approach to the problem of cognition. Such an approach, in Husserl's view, can only result in the "naturalization of consciousness" from which stem that "psychologism" and "sensualism" which lead Hume inevitably into the contradictory impasse of solipsism 3 and skepticism.