Hume, Holism, and Miracles

دیوید جانسون به دنبال براندازی یکی از اصول پذیرفته شده فلسفه انگلیسی-آمریکایی است - یعنی موفقیت پرونده هیومن در برابر اعتبار منطقی گزارش های معجزه. او به گونه‌ای که در هیچ اثر دیگری تلاش نکرده است، تمام انواع اصلی استدلال هیومی را در مورد معجزه بررسی می‌کند: استدلال خود هیوم و بازسازی‌های آن توسط جان استوارت میل، جی.ال. مکی، آنتونی فلو، جردن هاوارد سوبل، و دیگران. دیدگاه هیوم، که در مقاله او \"درباره معجزات\" بیان شده است، به طور گسترده ای صحیح است. جانسون تز هیوم را با وضوح و ظرافت بررسی می کند و استدلال های برخی از برجسته ترین مدافعان پرونده هیوم در برابر معجزات را مورد توجه قرار می دهد. به گفته جانسون، استدلال هیومن در مورد این موضوع کاملاً بی‌ارزش است، و قاطعیت ادعا شده آن صرفاً یک افسانه فلسفی است.

David Johnson seeks to overthrow one of the widely accepted tenets of Anglo-American philosophy—that of the success of the Humean case against the rational credibility of reports of miracles. In a manner unattempted in any other single work, he meticulously examines all the main variants of Humean reasoning on the topic of miracles: Hume's own argument and its reconstructions by John Stuart Mill, J. L. Mackie, Antony Flew, Jordan Howard Sobel, and others.Hume's view, set forth in his essay "Of Miracles," has been widely thought to be correct. Johnson reviews Hume's thesis with clarity and elegance and considers the arguments of some of the most prominent defenders of Hume's case against miracles. According to Johnson, the Humean argument on this topic is entirely without merit, its purported cogency being simply a philosophical myth.