Humanistic Psychology: Concepts and Criticisms

تمایل شکل‌گیری من اغلب به این نکته اشاره کرده‌ام که در کارم با افراد در درمان، و در تجربه‌ام در گروه‌های مواجهه، به این باور رسیده‌ام که ماهیت انسان اساساً سازنده است. هنگامی که در یک آب و هوای بی‌نظیر (که می‌توان آن را به طور عینی تعریف کرد) فرد به شدت از تجربیات درونی خود و از محرک‌ها و خواسته‌های دنیای بیرون آگاه می‌شود و بنابراین طیف کاملی از گزینه‌ها را به دست می‌آورد، فرد تمایل دارد حرکت در جهت تبدیل شدن به یک ارگانیسم سازنده اجتماعی. اما بسیاری از این دیدگاه انتقاد دارند. چرا باید چنین جهت مثبتی فقط در انسان رعایت شود؟ آیا این فقط یک op- · نیست. ? timi sm. بنابراین با تردید، چون باید به جای تجربیات خودم، از کار و تفکر دیگران استفاده کنم، باید سعی کنم این گرایش جهت‌دار را در زمینه‌ای بسیار گسترده‌تر تنظیم کنم. من از خوانش کلی خود در زمینه علم استفاده خواهم کرد، اما مایلم به کار لنسلوت وایت در جهان تجربه (هارپر و رو، 1974)، آخرین کتابی که او قبل از مرگش نوشت، مدیون ویژه ای باشم. اگرچه کتاب دارای نقص هایی است، به نظر من این مورخ موضوعات قابل تاملی برای پیشبرد دارد. من از بسیاری دیگر نیز یاد گرفته ام.

THE FORMATIVE TENDENCY I have often pointed out that in my work with individuals in therapy, and in my experience in encounter groups, I have been led to the con­ viction that human nature is essentially constructive. When, in a ther­ apeutic climate (which can be objectively defined) a person becomes sharply aware of more of his or her internal experiencing and of the stimuli and demands from the external world, thus acquiring a full range of options, the person tends to move in the direction of becoming a socially constructive organism. But many are critical of this point of view. Why should such a positive direction be observed only in humans? Isn't this just pure op- · . ? timi sm. So quite hesitantly, because I have to draw on the work and thinking of others rather than on my own experience, I should like to try to set this directional tendency in a much broader context. I shall draw on my general reading in the field of science, but I should like to mention a special indebtedness to the work of Lancelot Whyte in The Universe of Experience (Harper and Row, 1974), the last book he wrote before his death. Though the book has flaws, in my judgment this historian has some thought-provoking themes to advance. I have learned from many others as well.