Human Rights and Relative Universalism

این کتاب استدلال می‌کند که حقوق بشر بدون محلی شدن نمی‌تواند جهانی شود. این درس مهم از بحث‌های پر پیچ و خم درباره جهان‌شمولی و خاص‌گرایی، پرسش‌های پیچیده‌ای را مطرح می‌کند: با توجه به مخالفت‌هایی که پیرامون مبانی، محتوا و دامنه آن‌ها وجود دارد، بالاخره حقوق بشر چیست؟ انحرافات مشروع از حقوق بشر (قانون) کلاسیک چیست و کجا باید «خط قرمز» ترسیم کرد؟

این کتاب برای ایجاد توازن برای باز بودن و تمایز مفهومی، به موضوعات کلیدی حقوق بشر در زمان ما می‌پردازد و فضاهای جدیدی را برای مشورت باز می‌کند. این کتاب استدلال فلسفی را با قانون، سیاست و مذهب درگیر می‌کند و نشان می‌دهد که یک گزارش نسبی‌گرایانه معنادار از حقوق بشر نه تنها ممکن است، بلکه یک پادزهر بسیار مورد نیاز برای جزم‌گرایی و قطبی‌سازی است.

This book argues that human rights cannot go global without going local. This important lesson from the winding debates on universalism and particularism raises intricate questions: what are human rights after all, given the dissent surrounding their foundations, content, and scope? What are legitimate deviances from classical human rights (law) and where should we draw “red lines”?

Making a case for balancing conceptual openness and distinctness, this book addresses the key human rights issues of our time and opens up novel spaces for deliberation. It engages philosophical reasoning with law, politics, and religion and demonstrates that a meaningful relativist account of human rights is not only possible, but a sorely needed antidote to dogmatism and polarization.