Human Rights and Narrated Lives: The Ethics of Recognition

روایت های شخصی به یکی از قوی ترین ابزارها برای پیشبرد ادعاهای حقوق بشر در سراسر جهان تبدیل شده است. این دو حوزه معاصر، روایت شخصی و حقوق بشر، ادبیات و سیاست بین‌الملل، معمولاً در سطوح جداگانه عمل می‌کنند. با این حال، این مطالعه، راه‌هایی را بررسی می‌کند که این قلمروهای متقاطع آشکار می‌شوند و در یکدیگر قرار می‌گیرند که هم برای دستیابی به عدالت اجتماعی سازنده و هم مشکل‌ساز هستند. حقوق بشر و زندگی‌های روایت‌شده به بررسی این موضوع می‌پردازد که وقتی روایت‌های زندگی‌نامه‌ای در حوزه حقوق بشر تولید، دریافت و پخش می‌شوند چه اتفاقی می‌افتد. این سؤال می‌پرسد که چگونه روایت‌های شخصی در محیط‌های محلی پدیدار می‌شوند. چگونه گفتمان حقوق بین‌الملل، ذهنیت‌های فردی و جمعی را در روایت قادر می‌سازد و آن را محدود می‌کند. چگونه روایات شخصی در بسترهای جدید گردش می کنند و معانی جدیدی به خود می گیرند. و چگونه و تحت چه شرایطی به سازمان‌دهی مجدد سیاست در زمینه‌های حقوق بشر پس از جنگ سرد، پسااستعماری و جهانی شدن تغذیه می‌شوند، تأثیر می‌گذارند و تحت تأثیر قرار می‌گیرند. برای کشف این تقاطع ها، نویسندگان به تولید، پخش، دریافت و جریان های تأثیرگذار داستان ها در عرصه های محلی، ملی، فراملی و جهانی می پردازند. آنها این کار را با بررسی پنج مطالعه موردی انجام می دهند: در زمینه فرآیندهای حقیقت و آشتی در آفریقای جنوبی. تحقیق ملی در مورد حذف اجباری کودکان بومی از خانواده هایشان در استرالیا؛ فعالیت به نمایندگی از «زنان آسایش» سابق از جنوب/شرق آسیا؛ فعالیت در زندان های ایالات متحده؛ و اصلاحات دموکراتیک پس از قتل عام میدان تیان آن من در چین.

Personal narratives have become one of the most potent vehicles for advancing human rights claims across the world. These two contemporary domains, personal narrative and human rights, literature and international politics, are commonly understood to operate on separate planes. This study however, examines the ways these intersecting realms unfold and are enfolded in one another in ways both productive of and problematic for the achievement of social justice. Human Rights and Narrated Lives explores what happens when autobiographical narratives are produced, received, and circulated in the field of human rights. It asks how personal narratives emerge in local settings; how international rights discourse enables and constrains individual and collective subjectivities in narration; how personal narratives circulate and take on new meanings in new contexts; and how and under what conditions they feed into, affect, and are affected by the reorganizations of politics in the post cold war, postcolonial, globalizing human rights contexts. To explore these intersections, the authors attend the production, circulation, reception, and affective currents of stories in action across local, national, transnational, and global arenas. They do so by looking at five case studies: in the context of the Truth and Reconciliation processes in South Africa; the National Inquiry into the Forced Removal of Indigenous Children from their Families in Australia; activism on behalf of former 'comfort women' from South/East Asia; U.S. prison activism; and democratic reforms in the aftermath of the Tiananmen Square Massacre in China.