Human Rights, Inc.: The World Novel, Narrative Form, and International Law

در این مطالعه به‌موقع وابستگی‌های تاریخی، ایدئولوژیک و رسمی رمان و حقوق بشر، جوزف اسلاتر نشان می‌دهد که ظهور «ادبیات جهانی» در قرن بیستم و قوانین بین‌المللی حقوق بشر پدیده‌های مرتبطی هستند.

اسلاتر استدلال می‌کند که حقوق بین‌الملل با رمان مدرن مفهوم خاصی از فرد انسان مشترک است. Bildungsroman، رمان بلوغ، این تصویر را پر می کند، واژگانی مفهومی، دیدگاه اجتماعی انسان گرایانه، و دستور زبان روایی را برای آنچه اعلامیه جهانی حقوق بشر و نظریه پردازان اولیه ادبی هر دو آن را «توسعه آزاد و کامل» می نامند ارائه می کند. شخصیت انسان.

با تجدید نظر در درک دریافتی ما از رابطه حقوق و ادبیات، اسلاتر پیشنهاد می‌کند که این شکل روایی به عنوان یک جانشین فرهنگی برای قدرت اجرایی ضعیف حقوق بین‌الملل عمل کرده و مفروضات و شرایط را طبیعی می‌کند. که حقوق بشر را عقلانی جلوه می دهند. Bildungsroman به عنوان نوعی همبستگی رمان با قوانین حقوق بشر، برخی از کارهای اجتماعی-فرهنگی اجرایی را انجام می دهد که قانون نمی تواند برای خود انجام دهد.

این تحلیل از آثار فرهنگی حقوق و آثار اجتماعی ادبیات، تاریخ سنتی اروپا محور حقوق بین‌الملل و انتشار رمان را به چالش می‌کشد. اسلاتر با توجه به نقطه عزیمت خود در ویلهلم مایستر گوته، بر نسخه های اخیر پسااستعماری داستان بلوغ تمرکز می کند تا نشان دهد که چگونه وعده حقوق بشر در روایت خوانا می شود و چگونه رمان و قانون در پروژه های معاصر جهانی شدن شریک هستند. : در استعمار، نو امپرالیسم، انسان دوستی، و گسترش سرمایه داری مصرفی چندملیتی.

سلاخ سؤالات اخلاقی و عملی مهمی را مطرح می کند که ما باید در دفاع از حقوق بشر و خواندن ادبیات جهانی با آنها روبرو شویم - الزاماتی که امروزه بیش از همیشه، در هم تنیده شده اند.

In this timely study of the historical, ideological, and formal interdependencies of the novel and human rights, Joseph Slaughter demonstrates that the twentieth-century rise of “world literature” and international human rights law are related phenomena.

Slaughter argues that international law shares with the modern novel a particular conception of the human individual. The Bildungsroman, the novel of coming of age, fills out this image, offering a conceptual vocabulary, a humanist social vision, and a narrative grammar for what the Universal Declaration of Human Rights and early literary theorists both call “the free and full development of the human personality.”

Revising our received understanding of the relationship between law and literature, Slaughter suggests that this narrative form has acted as a cultural surrogate for the weak executive authority of international law, naturalizing the assumptions and conditions that make human rights appear commonsensical. As a kind of novelistic correlative to human rights law, the Bildungsroman has thus been doing some of the sociocultural work of enforcement that the law cannot do for itself.

This analysis of the cultural work of law and of the social work of literature challenges traditional Eurocentric histories of both international law and the dissemination of the novel. Taking his point of departure in Goethe’s Wilhelm Meister, Slaughter focuses on recent postcolonial versions of the coming-of-age story to show how the promise of human rights becomes legible in narrative and how the novel and the law are complicit in contemporary projects of globalization: in colonialism, neoimperalism, humanitarianism, and the spread of multinational consumer capitalism.

Slaughter raises important practical and ethical questions that we must confront in advocating for human rights and reading world literature―imperatives that, today more than ever, are intertwined.