Human Nature in an Age of Biotechnology: The Case for Mediated Posthumanism

بیوتکنولوژی‌های جدید این پرسش را مطرح کرده‌اند که انسان بودن – یا پساانسان بودن – به چه معناست. این جلد مروری قابل دسترس و انتقادی از رویکردهای اصلی در بحث در مورد پساانسان گرایی ارائه می دهد و استدلال می کند که آنها به اندازه کافی به این سوال که انسان بودن در عصر بیوتکنولوژی به چه معناست، نمی پردازد. نه به این دلیل که آنها به اردوگاه‌های سیاسی رقیب تعلق دارند، بلکه به این دلیل که مبتنی بر هستی‌شناسی اومانیستی هستند که جدایی رادیکال بین سوژه‌های انسانی و ابژه‌های فناوری را پیش‌فرض می‌گیرد.

این جلد نقشه‌ای جامع از گفتمان پساانسان‌گرایی ارائه می‌دهد که به چهار کلی تقسیم شده است. رویکردها - دو رویکرد مبتنی بر اومانیست: پسانسان گرایی دیستوپیک و لیبرال، و دو رویکرد غیر اومانیستی: پسانسان گرایی رادیکال و روش شناختی. نویسنده این مدل‌ها را از طریق کاوش در موضوعات کلیدی، از پیشرفت انسان، اصلاح نژاد، تا پیکربندی‌های جدید قدرت زیستی، مقایسه و مقایسه می‌کند، و این پرسش را مطرح می‌کند که فناوری چه نقشی در تعیین مرزهای انسان، موضوع و طبیعت برای هر یک ایفا می‌کند.

با تکیه بر مشارکت‌ها و محدودیت‌های پساانسان‌گرایی رادیکال و روش‌شناختی، نویسنده دیدگاهی بدیع، پساانسان‌گرایی با واسطه، ایجاد می‌کند که بینش‌هایی را در فلسفه فناوری، جامعه‌شناسی زیست‌پزشکی، و کار میشل فوکو در مورد اخلاقیات گرد هم می‌آورد. قانون اساسی موضوع در این چارچوب، فناوری نه ابزاری خنثی است و نه نیرویی که بشریت را از خود بیگانه می‌کند، بلکه چیزی است که همیشه بخشی از تجربه انسان بودن است و سوبژکتیویته به‌عنوان یک ویژگی نوظهور در نظر گرفته می‌شود که دائماً توسط آن شکل می‌گیرد و تغییر می‌کند. تعامل با بیوتکنولوژی پساانسان گرایی میانجی به ابزاری برای شناسایی شیوه های اخلاقی بدیع تجربه انسانی تبدیل می شود که غنی تر و چندوجهی تر از آن چیزی است که دیدگاه های پساانسان گرایی کنونی اجازه می دهد.

این کتاب خواندنی ضروری برای دانشجویان و محققانی است که در زمینه اخلاق و فناوری، فلسفه کار می کنند. فناوری، پساساختارگرایی، فناوری و بدن، و اخلاق پزشکی.

New biotechnologies have propelled the question of what it means to be human – or posthuman – to the forefront of societal and scientific consideration. This volume provides an accessible, critical overview of the main approaches in the debate on posthumanism, and argues that they do not adequately address the question of what it means to be human in an age of biotechnology. Not because they belong to rival political camps, but because they are grounded in a humanist ontology that presupposes a radical separation between human subjects and technological objects.

The volume offers a comprehensive mapping of posthumanist discourse divided into four broad approaches—two humanist-based approaches: dystopic and liberal posthumanism, and two non-humanist approaches: radical and methodological posthumanism. The author compares and contrasts these models via an exploration of key issues, from human enhancement, to eugenics, to new configurations of biopower, questioning what role technology plays in defining the boundaries of the human, the subject and nature for each.

Building on the contributions and limitations of radical and methodological posthumanism, the author develops a novel perspective, mediated posthumanism, that brings together insights in the philosophy of technology, the sociology of biomedicine, and Michel Foucault’s work on ethical subject constitution. In this framework, technology is neither a neutral tool nor a force that alienates humanity from itself, but something that is always already part of the experience of being human, and subjectivity is viewed as an emergent property that is constantly being shaped and transformed by its engagements with biotechnologies. Mediated posthumanism becomes a tool for identifying novel ethical modes of human experience that are richer and more multifaceted than current posthumanist perspectives allow for.

The book will be essential reading for students and scholars working on ethics and technology, philosophy of technology, poststructuralism, technology and the body, and medical ethics.