Human Insulin: Clinical Pharmacological Studies in Normal Man

از زمانی که انسولین برای درمان دیابت در سال 1922 در دسترس قرار گرفت، تعدادی از پیشرفت‌های عمده حاصل شد، که شامل اصلاح انسولین برای تغییر زمان‌بندی اثر، خالص‌سازی آن، و بعداً تولید انسولین انسانی است. انسولین انسانی در مقادیر کافی برای درمان با دو تکنیک توسعه یافته موازی در اواخر دهه 1970 در دسترس قرار گرفته است. اینها شامل (i) فرمولاسیون در باکتری E. coli است که به طور مناسب توسط روش‌های نوترکیب DNA زنجیره‌های A و B انسولین انسانی و به دنبال آن یک واکنش ترکیبی زنجیره‌ای (انسولین انسانی "بیوسنتزی") یا (ii) تبدیل آنزیمی (ترانس پپتیداسیون) کدگذاری شده است. ) از انسولین خوک که توسط تریپسین خوک در مخلوطی از آب و حلال های آلی با یک استر ترئونین واکنش داده و انسولین انسانی (انسولین انسانی "نیمه مصنوعی") تولید می کند. این کتاب شامل اولین مطالعات بالینی-فارماکولوژیکی هر یک از آماده‌سازی‌های انسولین انسانی نیمه‌سنتتیک بسیار خالص‌شده است: Actrapid® HM. Monotard® HM; Protaphane® HM; Actraphane® HM; و Ultratard® HM (Novo Industri A/S، کپنهاگ). مطالعات اولیه ایمنی و اثربخشی آنها را نسبت به همتایان خوک و گاو با تأکید بر ارتباط گونه‌ها و فرمولاسیون بر فارماکوکینتیک و پاسخ‌های بیولوژیکی به انسولین ثابت کرد. تحقیقات اضافی با انسولین انسانی تأثیر غلظت انسولین، محل تجویز، افزودن آپروتینین به انسولین و اختلاط فرمول‌های «کوتاه» و «میان‌اثر» را بر «دسترسی زیستی» انسولین نشان داد. بررسی تغییرات روزانه «درون» و «بین» موضوع در جذب و تأثیر انسولین زیر جلدی نیز تأثیر غالب پاسخ‌دهی به انسولین را نشان می‌دهد.

Since insulin became available for the treatment of diabetes in 1922 a number of major advances have been made, which include the modification of insulin to vary its timing of action, its purification, and latterly, the production of human insulin. Human insulin in quantities sufficiently large for therapy has been made available by two techniques developed in parallel during the late 1970s. These involve either (i) formulation in E. coli bacteria suitably encoded by DNA recombinant methods of the A- and B-chains of human insulin followed by a chain combination reaction ('biosynthetic' human insulin) or (ii) enzymatic conversion (transpeptidation) of porcine insulin brought to react with a threonine ester by porcine trypsin in a mixture of water and organic solvents, yielding human insulin ('semi-synthetic' human insulin). This book includes the first clinical-pharmacological studies of each of the highly purified 'semi-synthetic' human insulin preparations: Actrapid ® HM; Monotard® HM; Protaphane® HM; Actraphane® HM; and Ultratard® HM (Novo Industri A/S, Copenhagen). The preliminary studies established their safety and efficacy relative to their porcine and bovine counterparts emphasising the relevance of species and formulation on the pharmacokinetics and biological responses to insulin. Additional investigations with human insulin demonstrated the influence of insulin concentration, site of administration, the addition of aprotinin to insulin and the mixing of 'short-' and 'intermediate-acting' formulations on insulin 'bioavailability'. Examination of the 'within' and 'between' subject day-to-day variation in absorption and the effect of subcutaneous insulin also demonstrates the dominating influence of insulin responsiveness.