Human Happiness and the Pursuit of Maximization: Is More Always Better?

این کتاب پتانسیل حیاتی تحقیقات شادی را برای ارزیابی جوامع با عملکرد بالا معاصر آزمایش می کند. این جوامع که به عنوان جوامع سرمایه داری مرفه تعریف می شوند، بر رقابت و موفقیت هم از نظر نهادی و هم از نظر فرهنگی تأکید دارند. ثروت روزافزون زندگی را از طرق مختلف برای تعداد زیادی از مردم بهبود می بخشد. ما زندگی طولانی‌تر، امن‌تر و راحت‌تری نسبت به نسل‌های قبلی داریم. اما ما همچنین سریع‌تر زندگی می‌کنیم و مانند ورزشکاران برتر در رقابت سخت‌تر هستیم. در نتیجه، ما به محدودیت‌ها مشکوک هستیم و جنبه‌های منفی زندگی پرسرعت خود را تشخیص می‌دهیم. اصل بیشینه سازی در همه جا دروازه ای سیستماتیک به روی لذت ها و دردهای زندگی معاصر می گشاید. این کتاب با استفاده از شادی به عنوان یک نقطه مرجع، محدودیت های فلسفی و تجربی قانون حداکثرسازی را بررسی می کند. پاسخ به سؤالاتی از این قبیل را در نظر می گیرد: دقیقاً چرا ایده حداکثرسازی (اقتصادی) اینقدر در طرز تفکر غربی ما جای گرفت؟ حداکثر سازی چه زمانی و در کدام حوزه های زندگی کار می کند، چه زمانی با شکست مواجه می شود؟ چه زمانی کیفیت ها و چه زمانی کمیت ها اهمیت دارند؟ آیا به حداکثر رساندن سود (غیر) خوشبختی متفاوتی در گونه‌ها، فرهنگ‌ها و جوامع مختلف به همراه دارد؟

This book tests the critical potential of happiness research to evaluate contemporary high-performance societies. These societies, defined as affluent capitalist societies, emphasize competition and success both institutionally and culturally. Growing affluence improves life in many ways, for a large number of people. We lead longer, safer, and more comfortable lives than previous generations. But we also live faster, and are competition-toughened, like top athletes. As a result, we suspect limits and detect downsides of our high-speed lives. The ubiquitous maximization principle opens up a systematic gateway to the pleasures and pains of contemporary life. Using happiness as a reference point, this book explores the philosophical and empirical limits of the maximization rule. It considers the answer to questions such as: Precisely, why did the idea of (economic) maximization gain so much ground in our Western way of thinking? When, and in which life domains, does maximization work, when does it fail? When do qualities and when do quantities matter? Does maximization yield a different (un)happiness dividend in different species, cultures, and societies? ​