Human Dignity of the Vulnerable in the Age of Rights: Interdisciplinary Perspectives

این جلد به کاوش موضوعی اختصاص دارد که در ظاهر، ممکن است فقط یک موضوع پرطرفدار به نظر برسد. در واقع، این بسیار بیشتر از یک روند است. این موضوع به موضوعی باستانی و دائمی مربوط می شود که مستقیماً با زندگی و نیازهای اساسی مردم ارتباط دارد: به رسمیت شناختن و حفاظت از حیثیت افراد، به ویژه شایستگی ذاتی آسیب پذیرترین انسان ها. محتوای این کتاب به اندازه کافی با عنوان آن توصیف شده است: «کرامت انسانی آسیب پذیران در عصر حقوق». قطعاً ما مدعی نیستیم که فقط کرامت انسانی افراد آسیب پذیر باید به رسمیت شناخته شود و از آنها محافظت شود. ما بیشتر استدلال می کنیم که از آنجایی که آسیب پذیری بخشی از شرایط انسانی است، آسیب پذیری انسان با کرامت انسانی در تضاد نیست. به بیان ساده، کرامت انسانی با آسیب پذیری سازگار است.

مفهومی از کرامت انسانی که کرامت افراد آسیب پذیر و ضعیف را نادیده می گیرد یا انکار می کند، با شرایط واقعی انسان در تضاد است. حتی افرادی که ممکن است ماهرتر و با استعدادتر به نظر برسند، شکننده، آسیب پذیر و محدود هستند. ما باید بدانیم که شرایط انسان بی حد و حصر نیست. کشف مجدد حس اعتدال در مورد خودمان، احساس واقعیت در مورد طبیعت خود، بسیار مهم است. برخی از خطوط فکری دیدگاه مخالف دارند. گاهی اوقات استدلال می شود که نوع بشر قدرتمند است - یا خوانده می شود - و زمانی فرا خواهد رسید که هیچ آسیب پذیری، شکنندگی و هیچ محدودیتی وجود نخواهد داشت. انسان ها شبیه خدا خواهند شد (یا آنچه که مؤمنان ممکن است خدا را تصور کنند). این دیدگاه آسیب پذیری انسان را مانند شر ذاتی رد می کند. آنهایی که ضعیف یا ضعیف هستند، خودمختار نیستند یا قادر به مراقبت از خود نیستند، دارای کرامت نیستند. در این مجلد ادعا شده است که آسیب پذیری جزء ذاتی شرایط انسان است و از آنجایی که کرامت انسانی متعلق به همه افراد است، قوانین به رسمیت شناختن و حمایت از حقوق همه آنها، به ویژه کسانی که ممکن است آسیب پذیرتر به نظر برسند و از آنها حمایت کند، خواسته شده است. شکننده است.

This volume is devoted to exploring a subject which, on the surface, might appear to be just a trending topic. In fact, it is much more than a trend. It relates to an ancient, permanent issue which directly connects with people’s life and basic needs: the recognition and protection of individuals’ dignity, in particular the inherent worthiness of the most vulnerable human beings. The content of this book is described well enough by its title: ‘Human Dignity of the Vulnerable in the Age of Rights’. Certainly, we do not claim that only the human dignity of vulnerable people should be recognized and protected. We rather argue that, since vulnerability is part of the human condition, human vulnerability is not at odds with human dignity. To put it simply, human dignity is compatible with vulnerability.

A concept of human dignity which discards or denies the dignity of the vulnerable and weak is at odds with the real human condition. Even those individuals who might seem more skilled and talented are fragile, vulnerable and limited. We need to realize that human condition is not limitless. It is crucial to re-discover a sense of moderation regarding ourselves, a sense of reality concerning our own nature. Some lines of thought take the opposite view. It is sometimes argued that humankind is – or is called to be – powerful, and that the time will come when there will be no vulnerability, no fragility, no limits at all. Human beings will become like God (or what believers might think God to be). This perspective rejects human vulnerability as in intrinsic evil. Those who are frail or weak, who are not autonomous or not able to care for themselves, do not possess dignity. In this volume it is claimed that vulnerability is an inherent part of human condition, and because human dignity belongs to all individuals, laws are called to recognize and protect the rights of all of them, particularly of those who might appear to be more vulnerable and fragile.