How to Read African American Literature: Post-Civil Rights Fiction and the Task of Interpretation

چگونه ادبیات آفریقایی آمریکایی بخوانیم مجموعه ای از تحریکات را ارائه می دهد تا فرضیات غالب خوانندگان را هنگام مواجهه با داستان های سیاه پس از حقوق مدنی بر هم بزند. استدلال آیدا لوی هوسن با پیش‌زمینه‌ی حجم وسیعی از ادبیات و نقدی که با میراث‌های گذشته بردگان دست و پنجه نرم می‌کند، در دو سطح توسعه می‌یابد: به‌عنوان تحلیل متنی داستان‌های تاریخی سیاه‌پوست، و به‌عنوان بررسی انتقادی شیوه‌های خواندنی که مشخصه‌ی پژوهشگران است. زمان ما.

با تکیه بر روانکاوی، مطالعات حافظه، و نظریه فمینیستی و دگرباشان، لوی هوسن نحوه کار تونی موریسون را بررسی می کند. دیوید بردلی، اکتاویا باتلر، چارلز جانسون و دیگران نماینده آسیب های اجتماعی و اندوه جمعی و واسطه آن هستند. در نقدی که این رمان‌ها را احاطه می‌کند، او دو رویکرد تفسیری اصلی را شناسایی می‌کند: «خوانش درمانی» (با پیش‌فرض این اطمینان که رویارویی ادبی با آسیب‌های تاریخی، شفای روانی را در زمان حال ممکن می‌سازد)، و «خواندن ممنوع» (با این باور افسانه های بازگشت به گذشته خطرناک هستند و باید از آنها اجتناب کرد). لوی هوسن استدلال می‌کند که این هنجارها بیش از حد محدودکننده شده‌اند و سد راه روش تفسیری انعطاف‌پذیرتر شده‌اند که عملکرد غیرمستقیم، غیرمنتظره، ناسازگار و مبهم فانتزی و میل تاریخی را می‌شناسد و به آن توجه می‌کند. لوی هوسن، فراتر از این مسئله که آیا ادبیات باید زخم‌های تاریخی را التیام بخشد یا کنار بگذارد، راه‌های جدیدی برای خواندن ادبیات آفریقایی آمریکایی در حال حاضر پیشنهاد می‌کند.

 

How to Read African American Literature offers a series of provocations to unsettle the predominant assumptions readers make when encountering post-Civil Rights black fiction. Foregrounding the large body of literature and criticism that grapples with legacies of the slave past, Aida Levy-Hussen’s argument develops on two levels: as a textual analysis of black historical fiction, and as a critical examination of the reading practices that characterize the scholarship of our time.                

Drawing on psychoanalysis, memory studies, and feminist and queer theory, Levy-Hussen examines how works by Toni Morrison, David Bradley, Octavia Butler, Charles Johnson, and others represent and mediate social injury and collective grief. In the criticism that surrounds these novels, she identifies two major  interpretive approaches: “therapeutic reading” (premised on the assurance that literary confrontations with historical trauma will enable psychic healing in the present), and “prohibitive reading” (anchored in the belief that fictions of returning to the past are dangerous and to be avoided). Levy-Hussen argues that these norms have become overly restrictive, standing in the way of a more supple method of interpretation that recognizes and attends to the indirect, unexpected, inconsistent, and opaque workings of historical fantasy and desire. Moving beyond the question of whether literature must heal or abandon historical wounds, Levy-Hussen proposes new ways to read African American literature now.