دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش: Hardcover
نویسندگان: Daniel Donoghue
سری:
ISBN (شابک) : 0812249941, 9780812249941
ناشر: University of Pennsylvania Press
سال نشر: 2018
تعداد صفحات: 246
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 5 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب How the Anglo-Saxons Read Their Poems به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب چگونه آنگلوساکسون ها شعرهای خود را می خوانند نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
کاتبان اوایل قرون وسطی انگلستان اشعار بومی خود را با استفاده
از قالبی می نوشتند که در نظر ما بدوی به نظر می رسد، زیرا فاقد
نشانه های بصری آشنای ردیف ابیات، علائم نقطه گذاری، و حروف بزرگ
است. تناقض این است که کاتبان آن ابزارها را در اختیار داشتند، که
آنها را در انواع دیگر نوشتار به کار می بردند، اما وقتی نوبت به
اشعار بومی آنها می رسید به ارائه پراکنده تری روی می آوردند.
چگونه می توانستند اینقدر بی تفاوت باشند؟ پاسخ در مهارتی است که
خوانندگان آنگلوساکسون برای این کار به ارمغان آوردند. آنها از
غوطه ور شدن مادام العمر در سنت شعر شفاهی، درک پیچیده و در عین
حال شهودی از قراردادهای آیات به دست آوردند، به طوری که وقتی
چشمانشان خطوطی را که از حاشیه به حاشیه نوشته شده بود اسکن می
کردند، می توانستند به آسانی ویژگی هایی مانند همخوانی، واحدهای
متریک را مشخص کنند. و مرزبندی ها، زیرا آن ویژگی ها در خود متن
شاعرانه در هم تنیده شده اند. چنین شیوههای خواندن کلنگر منبع
شگفتانگیزی از حمایت در مطالعات امروزی حرکت چشم است که رقص
پیچیده بین چشم و مغز را ردیابی میکند و به عنوان مثال نشان
میدهد که چگونه حداقل علائم نقطهگذاری در دستنوشتهها وقتی به
عنوان بخشی از یک مطالعه جامع در نظر گرفته میشود، در کانون توجه
قرار میگیرد. سیستم.
چگونه آنگلوساکسون ها شعرهای خود را می خوانندیک همکاری
پیچیده بین کاتبان و اولین خوانندگان شعرهایی مانند
Beowulf، را آشکار می کند. سرگردانورویای
رود. در پرداختن به یک سوال اساسی که هیچ مطالعه قبلی به
اندازه کافی به آن پاسخ نداده است، ترکیبی بلندپروازانه از تعدادی
از زمینه ها را که معمولاً جدا نگه داشته می شوند دنبال می کند:
نظریه شفاهی، دیرینه نگاری، نحو، و عروض. دانیل دونوگهو به این
موضوعات زبان شناختی، بینش هایی از حوزه رو به رشد روانشناسی
شناختی اضافه می کند. به گفته Donoghue، اولین خوانندگان اشعار
انگلیسی قدیمی مجموعه ای منحصر به فرد از مهارت ها را به کار
گرفتند که آنها را قادر می ساخت تا یک کار دلهره آور را با سهولت
ظاهری انجام دهند. برای آنها خواندن هم یک موضوع مهارت فنی و هم
یک تمرین اجتماعی بود.
The scribes of early medieval England wrote out their
vernacular poems using a format that looks primitive to our
eyes because it lacks the familiar visual cues of verse
lineation, marks of punctuation, and capital letters. The
paradox is that scribes had those tools at their disposal,
which they deployed in other kinds of writing, but when it came
to their vernacular poems they turned to a sparser
presentation. How could they afford to be so indifferent? The
answer lies in the expertise that Anglo-Saxon readers brought
to the task. From a lifelong immersion in a tradition of oral
poetics they acquired a sophisticated yet intuitive
understanding of verse conventions, such that when their eyes
scanned the lines written out margin-to-margin, they could
pinpoint with ease such features as alliteration, metrical
units, and clause boundaries, because those features are
interwoven in the poetic text itself. Such holistic reading
practices find a surprising source of support in present-day
eye-movement studies, which track the complex choreography
between eye and brain and show, for example, how the minimal
punctuation in manuscripts snaps into focus when viewed as part
of a comprehensive system.
How the Anglo-Saxons Read Their Poemsuncovers a
sophisticated collaboration between scribes and the earliest
readers of poems likeBeowulf,The Wanderer,
andThe Dream of the Rood. In addressing a basic question
that no previous study has adequately answered, it pursues an
ambitious synthesis of a number of fields usually kept
separate: oral theory, paleography, syntax, and prosody. To
these philological topics Daniel Donoghue adds insights from
the growing field of cognitive psychology. According to
Donoghue, the earliest readers of Old English poems deployed a
unique set of skills that enabled them to navigate a daunting
task with apparent ease. For them reading was both a matter of
technical proficiency and a social practice.
IntroductionChapter 1. How to ReadChapter 2. From Orality to PunctuationChapter 3. Verse SyntaxChapter 4. Eye MovementLess a Conclusion than an Opening UpNotesBibliographyIndexAcknowledgments