How Generation Z Galvanized a Revolutionary Movement against Myanmar’s 2021 Military Coup

در 1 فوریه 2021، تحت فرماندهی ژنرال مین آنگ هلائینگ، ارتش میانمار یک کودتا را آغاز کرد که ظاهراً آزمایش ده ساله میانمار با حکومت دموکراتیک را به پایان رساند. آنگ سان سوچی مشاور ایالتی و وین ماینت رئیس جمهور به همراه دیگر مقامات منتخب دستگیر شدند. تظاهرات توده‌ای علیه کودتا به رهبری جوانان ژن Z که یک جنبش انقلابی دموکراتیک مبتنی بر ارزش‌ها را شکل دادند که ماهیت آن ضد رژیم نظامی، ضد نفوذ چین، ضد استبدادی، ضد نژادپرستی و ضدجنس‌گرایی بود، آغاز شد. زنان و اقلیت ها در خط مقدم بوده اند، تظاهرات را سازماندهی کرده اند، کمپین ها را شکل داده اند و بخش هایی از جامعه را که در گذشته به حاشیه سیاست ملی تنزل داده بودند، درگیر کرده اند. این اعتراضات از طریق شبکه های اجتماعی برای مخاطبان داخلی و بین المللی پخش شد. همزمان، یک جنبش نافرمانی مدنی (CDM) به شکل یک اعتصاب گسترده که عمدتاً توسط کارمندان دولتی رهبری می شد، به وجود آمد. CDM غیرخشونت‌آمیز و غیرقابل‌طلب است، یک جنبش گسترده «جامعه علیه دولت» بسیار بزرگ و پراکنده است که ارتش نمی‌تواند آن را هدف قرار دهد و از بین ببرد. مناطق اداری نیمه خودمختار به نام Pa-a-pha یا سازمان‌های اداری مدنی از سازمان‌دهی خودجوش محله‌ای در سطوح بخش و روستا پدید آمدند و عملاً یک سیستم حکومتی موازی با دولت نظامی را تشکیل دادند. اعتراضات ضد کودتا به طور قاطعی از درخواست برای آزادی آنگ سان سوچی و دیگر رهبران سیاسی منتخب، یا برای بازگشت به دموکراسی بر اساس قانون اساسی 2008 فاصله گرفت. در عوض، به سمت فراگیری بیشتر همه مردم میانمار در تعقیب یک دموکراسی فدرال قوی تر تکامل یافت. در 5 فوریه 2021، گروهی متشکل از پانزده نفر از نمایندگان منتخب پارلمان، به نمایندگی از آرمان‌های جوانان ژنرال Z، یک دولت در سایه به نام کمیته نماینده Pyidaungsu Hluttaw (CRPH) تشکیل دادند. SAC)، یک \"گروه تروریستی\" است و در 31 مارس، قانون اساسی ارتش در سال 2008 را لغو کرد. تظاهرات ژنرال Z آنچه را که برای نسل‌های قبلی جنبش‌ها و قیام‌های ضد رژیم گریزان بود، انجام داد. آنها روایت ناسیونالیستی بودایی بامار را که روابط جامعه دولتی و کنترل ایدئولوژیک ارتش بر چشم انداز سیاسی را در برگرفته است، قطع کرده اند و یک ایدئولوژی دموکراتیک فراگیر را جایگزین آن کرده اند.

On 1 February 2021, under the command of General Min Aung Hlaing, Myanmar’s military initiated a coup, apparently drawing to a close Myanmar’s ten-year experiment with democratic rule. State Counsellor Aung San Suu Kyi and President Win Myint were arrested along with other elected officials. Mass protests against the coup ensued, led by Gen Z youths who shaped a values-based democratic revolutionary movement that in character is anti-military regime, anti-China influence, anti-authoritarian, anti-racist, and anti-sexist. Women and minorities have been at the forefront, organizing protests, shaping campaigns, and engaging sectors of society that in the past had been relegated to the periphery of national politics. The protests were broadcast to local and international audiences through social media. Simultaneously, a civil disobedience movement (CDM) arose in the shape of a massive strike mostly led by civil servants. CDM is non-violent and acephalous, a broad “society against the state” movement too large and diffuse for the military to target and dismantle. Semi-autonomous administrative zones in the name of Pa-a-pha or civil administrative organizations emerged out of spontaneously organized neighbourhood watches at the ward and village levels, effectively forming a parallel governance system to the military state. Anti-coup protests moved decisively away from calls for the release of Aung San Suu Kyi and other elected political leaders, or for a return to democracy under the 2008 constitution. Instead, it evolved towards greater inclusivity of all Myanmar peoples in pursuit of a more robust federal democracy. A group of fifteen elected parliamentarians, representing the ideals of Gen Z youths, formed a shadow government called the Committee Representing the Pyidaungsu Hluttaw (CRPH) on 5 February 2021. On 1 March the CRPH declared the military governing body, the State Administrative Council (SAC), a “terrorist group”, and on 31 March, it declared the military’s 2008 constitution abolished. Gen Z’s protests have accomplished what has been elusive to prior generations of anti-regime movements and uprisings. They have severed the Bamar Buddhist nationalist narrative that has gripped state society relations and the military’s ideological control over the political landscape, substituting for it an inclusive democratic ideology.