Horse-and-Buggy Mennonites: Hoofbeats of Humility in a Postmodern World

یکشنبه ماه مه سال 1927، زمانی که نیمی از جماعت از فنجان شراب ارائه شده توسط اسقف موزس هورنینگ اجتناب کردند، پیشرفت و سنت در کلیسای منونیت قدیمی گروفدیل در شرق پنسیلوانیا به هم خورد. تحریم این مقدس ترین آداب و رسوم منونیت در واکنش مستقیم به تصمیم هورنینگ برای تایید خودرو پس از سال ها بحث در کلیسا بود. انشقاق حاصل بر سر دیدگاه های متضاد در مورد فناوری، گروهی را به وجود آورد که به نام ونگر منونیت ها شناخته می شوند.

در حدود هشتاد سالی که از تأسیس این کلیسا می گذرد، گروه اولیه پنجاه نفر از مخالفان به جامعه ای متشکل از 16000 ونگر منونیت افزایش یافته است. آنها خانواده های بزرگی دارند و معمولاً 95 درصد یا بیشتر از جوانی خود را حفظ می کنند. برای سال‌ها جامعه اصلی آنها در شهرستان لنکستر مستقر بود، اما در دهه‌های اخیر آنها به هشت ایالت دیگر گسترش یافته‌اند که اخیراً جوامع جدیدی در آیووا و میشیگان ایجاد شده‌اند. علیرغم رد مداوم آنها از فناوری مدرن، ونگرها - که عموماً به عنوان منونیت های اسب و کالسکه شناخته می شوند - طبق شرایط خاص خود به پیشرفت خود ادامه می دهند.

در این اولین مطالعه در نوع خود درباره منونیت های ونگر کرایبیل و هرد - جامعه شناس و انسان شناس - از تحلیل فرهنگی برای تفسیر ونگرها در داخل و خارج از پنسیلوانیا استفاده می کنند. آنها به طور سیستماتیک ونگرها را با سایر گروه های منونیت و همچنین با آمیش ها مقایسه می کنند و نشان می دهند که چگونه روابط با این گروه های دیگر تأثیر قدرتمندی در شکل دادن به هویت ونگر منونیت ها در دنیای آناباپتیست داشته است. همانطور که کرای‌بیل و هرد نشان می‌دهند، ونگرها آموخته‌اند که حفظ یک فرهنگ واقعاً ثابت غیرممکن است، و بنابراین بررسی روش‌هایی که ونگرها به‌طور محتاطانه و تدریجی با دنیای همیشه در حال تغییر اطراف خود سازگار می‌شوند، یک مطالعه موردی ارزشمند از این روند تدریجی است. سیر تحول مناسک دینی در مواجهه با مدرنیته.

On a May Sunday in 1927, progress and tradition collided at the Groffdale Old Order Mennonite Church in eastern Pennsylvania when half the congregation shunned the cup of wine offered by Bishop Moses Horning. The boycott of this holiest of Mennonite customs was in direct response to Horning’s decision to endorse the automobile after years of debate within the church. The resulting schism over opposing views of technology produced the group known as the Wenger Mennonites.

In the nearly eighty years since the establishment of this church, the initial group of fifty dissenters has grown to a community of 16,000 Wenger Mennonites. They have large families and typically retain 95 percent or more of their youth. For many years their main community was based in Lancaster County, but in recent decades they have expanded into eight other states, with new communities most recently established in Iowa and Michigan. Despite their continued rejection of modern technology, the Wengers—popularly known as horse-and-buggy Mennonites—continue to thrive on their own terms.

In this first-of-its-kind study of the Wenger Mennonites, Kraybill and Hurd—a sociologist and an anthropologist—use cultural analysis to interpret the Wengers both in and outside Pennsylvania. They systematically compare the Wengers with other Mennonite groups as well as with the Amish, showing how relationships with these other groups have had a powerful impact on shaping the identity of the Wenger Mennonites in the Anabaptist world. As Kraybill and Hurd show, the Wengers have learned that it is impossible to maintain a truly static culture, and so examining the ways in which the Wengers cautiously and incrementally adapt to the ever-changing world around them is an invaluable case study of the gradual evolution of religious ritual in the face of modernity.