Horace between Freedom and Slavery: The First Book of Epistles

در طول انتقال روم از جمهوری به امپراتوری در قرن اول پیش از میلاد، هوراس شاعر موفقیت عمومی خود را در عصر امپراتور آگوستوس در تضاد با تمایل او برای استقلال بیشتر یافت. در هوراس بین آزادی و بردگی، استفانی مک‌کارتر بینش‌های جدیدی از ارائه پیچیده هوراس از آزادی در اولین کتاب نامه‌ها ارائه می‌دهد و آن را به پایدارترین و مشهورترین توصیه اخلاقی او مرتبط می‌کند. ، میانگین طلایی.
            او استدلال می‌کند که اگرچه هوراس نامه‌ها را با اصرار سازش ناپذیر بر آزادی آغاز می‌کند، اما در نهایت مسیری میانی را در پیش می‌گیرد. او نشان می دهد که چگونه هوراس در اشعار کاربرد آزادی معتدل را ابتدا در فلسفه، سپس در دوستی، شعر و مکان بررسی می کند. هوراس به‌جای رد استادان فلسفی، آزادانه از آنها استفاده می‌کند، بدون اینکه سوگند وفاداری دائمی به هیچ‌کدام قسم بخورد - الگویی برای سازش که به او اجازه می‌دهد از شهرت شاعرانه و دوستی با نخبگان شهر و در عین حال حفظ حوزه آزادی خصوصی برخوردار شود. مک‌کارتر معتقد است که این اعتدال و سازگاری به درس‌های اخلاقی اصلی تبدیل می‌شود که هوراس برای خود می‌آموزد و به دیگران می‌آموزد. او پیکربندی مجدد آزادی هوراس را به عنوان پاسخی سیاسی به دگرگونی های عصر جدید امپراتوری می خواند.

During the Roman transition from Republic to Empire in the first century B.C.E., the poet Horace found his own public success in the era of Emperor Augustus at odds with his desire for greater independence. In Horace between Freedom and Slavery, Stephanie McCarter offers new insights into Horace’s complex presentation of freedom in the first book of his Epistles and connects it to his most enduring and celebrated moral exhortation, the golden mean.
            She argues that, although Horace commences the Epistles with an uncompromising insistence on freedom, he ultimately adopts a middle course. She shows how Horace explores in the poems the application of moderate freedom first to philosophy, then to friendship, poetry, and place. Rather than rejecting philosophical masters, Horace draws freely on them without swearing permanent allegiance to any—a model for compromise that allows him to enjoy poetic renown and friendships with the city’s elite while maintaining a private sphere of freedom. This moderation and adaptability, McCarter contends, become the chief ethical lessons that Horace learns for himself and teaches to others. She reads Horace’s reconfiguration of freedom as a political response to the transformations of the new imperial age.