Hope and Despair in the American City: Why There Are No Bad Schools in Raleigh

در سال 1972، دادگاه عالی ایالات متحده یک حکم 5-4 را در مورد Milliken v. Bradley صادر کرد و بدین ترتیب ایالت میشیگان را از ادغام سیستم مدارس دولتی دیترویت با مدارس حومه اطراف مسدود کرد. این تصمیم عملاً دانشجویان بی بضاعت را در بسیاری از شهرهای آمریکا محصور کرد و آنها را به یک سیستم جداسازی نژادی و طبقاتی محکوم کرد و شانس آنها را برای کسب آموزش مناسب از بین برد.

در امید و ناامیدی، جرالد گرانت دو شهر - زادگاهش سیراکوز، نیویورک و رالی، کارولینای شمالی - را با هم مقایسه می کند تا پیامدهای آموزش مداوم کشور را بررسی کند. نابرابری ها سیستم مدرسه در سیراکیوز غبار ناامیدی است، سیستم مدرسه در رالی چراغ امید است. گرانت استدلال می کند که دلیل اصلی موفقیت آموزشی رالی، ادغام طبقات اجتماعی است که زمانی رخ داد که شهر به طور داوطلبانه با حومه اطراف در سال 1976 ادغام شد تا سیستم مدارس دولتی ویک کانتی را ایجاد کند. در مقابل، علت اصلی انحطاط سیراکوز افزایش طبقاتی و تبعیض نژادی مدارس شهری آن بوده است که شهر را در فقر فرو برده است.

امید و ناامیدی یک مطالعه قانع کننده از سیاست اجتماعی شهری است که تحقیقات میدانی و روایت تاریخی را در نثری شفاف و جذاب ترکیب می کند. نتیجه یک پرتره بلندپروازانه - گاه آزاردهنده، اغلب الهام‌بخش - از دو شهر است که نمونه‌ای از بزرگترین چالش‌های آموزشی کشور ما هستند، و همچنین کاوشی پرشور از پتانسیل اصلاح مدارس که برای مدارس شهری امروزی ما وجود دارد.

In 1972, the U.S. Supreme Court handed down a 5–4 verdict in the case of Milliken v. Bradley, thereby blocking the state of Michigan from merging the Detroit public school system with those of the surrounding suburbs. This decision effectively walled off underprivileged students in many American cities, condemning them to a system of racial and class segregation and destroying their chances of obtaining a decent education.

In Hope and Despair, Gerald Grant compares two cities—his hometown of Syracuse, New York, and Raleigh, North Carolina—in order to examine the consequences of the nation’s ongoing educational inequities. The school system in Syracuse is a slough of despair, the one in Raleigh a beacon of hope. Grant argues that the chief reason for Raleigh’s educational success is the integration by social class that occurred when the city voluntarily merged with the surrounding suburbs in 1976 to create the Wake County Public School System. By contrast, the primary cause of Syracuse’s decline has been the growing class and racial segregation of its metropolitan schools, which has left the city mired in poverty.

Hope and Despair is a compelling study of urban social policy that combines field research and historical narrative in lucid and engaging prose. The result is an ambitious portrait—sometimes disturbing, often inspiring—of two cities that exemplify our nation’s greatest educational challenges, as well as a passionate exploration of the potential for school reform that exists for our urban schools today.