Homo Ludens as a Comic Character in Selected American Films

این کتاب عناصر مسخره‌ای را که تاکنون از نظر منتقدان نادیده گرفته شده بود در فیلم‌های کمدی محبوب آمریکایی آشکار می‌کند و نظریه‌هایی را که یوهان هویزینگا در مطالعه کلاسیک خود Homo Ludens (1938) و Roger Caillois توسعه داده است، توسعه داده و گسترش می‌دهد. در Les jeux et les hommes (1958). برای پرداختن به عدم توجه به اصل بازی در مطالعات کمدی فیلم، این کتاب به طور انحصاری بر عناصر معمول بازی که در فیلم‌ها یافت می‌شوند تمرکز دارد. این دو دسته بندی جدید را برای توصیف بازی معرفی می کند: óneiros و pragma، که امکان تجزیه و تحلیل چگونگی تأثیر بازی در کمدی ها از روابط بین بازیکن و غیربازیکن را فراهم می کند. متن با استفاده از نقاشی های نویسنده تکمیل می شود که به دلیل ماهیت تحلیلی و انتخابی آنها به عنوان ابزاری برای مطالعه بصری استفاده می شود.

اصل بازی در طنز آمریکایی و آمریکایی سنت دیرینه ای دارد. فیلم‌هایی که در اینجا مورد بررسی قرار می‌گیرند به دلیل محبوبیت و جذابیت گسترده‌شان انتخاب شده‌اند، و اغلب به عنوان وسیله نقلیه برای ستاره‌های هالیوود (مانند Chevy Chase، Dan Aykroyd، Bill Murray، Steve Martin، Eddie Murphy، Goldie Hawn، Mike Myers، Jackie Chan یا Chris Tucker) عمل می‌کنند. موقعیت بازیگران به فیلمسازان امکان ساخت موقعیت هایی را می داد که در آن قهرمانان داستان از موقعیت داستانی فاصله گرفتند. استدلال می‌شود که جدایی بازیگوشانه از واقعیت، که نمونه‌ای از بسیاری از شخصیت‌های خیالی است که توسط بازیگرانی با وضعیت ستاره به تصویر کشیده می‌شود، ویژگی اصلی بازی در فیلم است. یکی دیگر از ملاحظات مهم، مفهوم بحث برانگیز دستیابی به اهداف در فعالیت‌های بازیگوش است، و این کتاب قویاً از این موضع حمایت می‌کند که در روایت‌ها، بازی می‌تواند (اما مجبور نیست) نتایج مهمی به همراه داشته باشد. معرفی مقوله‌های óneiros و pragma در بازی به برجسته کردن رابطه پیچیده بین بازیگوشی و کاربردی بودن در فیلم‌های مورد بحث کمک می‌کند. این کتاب با تکیه بر تحلیلی جامع از عناصر لودیک در کمدی‌های محبوب آمریکایی منتخب، سهم مهمی در مطالعات فیلم دارد و از طریق تمرکز بر مفهوم homo ludens به‌عنوان یک قهرمان کمیک، چشم‌اندازی منحصربه‌فرد ارائه می‌دهد.

This book reveals the hitherto critically disregarded ludic elements in popular American comedy films, building on and expanding the theories developed by Johan Huizinga in his classic study Homo Ludens (1938) and Roger Caillois in Les jeux et les hommes (1958). To address the lack of attention paid to the play principle in film comedy studies, this book focuses exclusively on the elements typical of play that can be found in movies. It introduces two new categories describing play: óneiros and pragma, which allow analysis of how play in comedies is influenced by the relations between the player and non-players. The text is supplemented by the use of the author’s drawings, which, because of their analytical and selective nature, are used as a tool for visual study.

The play principle has a long tradition in American humor and the films examined here were chosen for their popularity and wide appeal, often acting as vehicles for Hollywood stars (e.g. Chevy Chase, Dan Aykroyd, Bill Murray, Steve Martin, Eddie Murphy, Goldie Hawn, Mike Myers, Jackie Chan or Chris Tucker). The actors’ status allowed the filmmakers to construct situations in which the protagonists distanced themselves from the fictional situation. It is argued that the playful detachment from reality, typifying many of the fictional characters portrayed by actors with star status, is characteristic of the play principle in film. Another major consideration is the hotly debated notion of the accomplishment of goals in playful activities, and the book strongly supports the position that in narratives, play can (but does not have to) yield important results. The introduction of the categories of óneiros and pragma in play serves to highlight the complex relation between playfulness and practicality in the films discussed. Building on a comprehensive analysis of the ludic elements in selected popular American comedies, the book makes an important contribution to film studies, providing a unique perspective through its focus on the concept of homo ludens as a comic hero.