Holocaust Fiction and the Question of Impiety

این کتاب موضوعاتی را که در زمینه داستان‌های هولوکاست معاصر وجود دارد، مورد بحث قرار می‌دهد. با استفاده از نظریه تقوای هولوکاست گیلیان رز، استدلال می کند که به جای تقویت درک ما از هولوکاست، ادبیات داستانی معاصر بیش از حد بر بازنمایی بی دلیل از بدن های دردناک متمرکز شده است. کتاب با بحث در مورد مکان‌ها و تصاویری که درک ما از هولوکاست را مشخص می‌کنند، آغاز می‌شود، و سپس نشان می‌دهد که چگونه این ساده‌سازی تدریجی منجر به افزایش احساس فاصله عاطفی از گذشته تاریخی شده است. این کتاب استدلال می‌کند که داستان هولوکاست تلاش می‌کند این فاصله عاطفی و زمانی را با ایجاد ارتباط عاطفی با بدن‌های دردمند ببندد. این کتاب با استفاده از مفاهیم مختلف مربوط به تجربه تجسم یافته - از مفهوم سونیا کروکس از احساس-با تا حافظه مصنوعی آلیسون لندسبرگ - چندین نمونه کلیدی از ادبیات و فیلم هولوکاست را تجزیه و تحلیل می کند تا مشخص کند که آیا داستان هنوز هم ظرفیت نزدیک شدن به هولوکاست را دارد. span>

This book discusses the issues underlying contemporary Holocaust fiction. Using Gillian Rose’s theory of Holocaust piety, it argues that, rather than enhancing our understanding of the Holocaust, contemporary fiction has instead become overly focused on gratuitous representations of bodies in pain. The book begins by discussing the locations and imagery which have come to define our understanding of the Holocaust, before then highlighting how this gradual simplification has led to an increasing sense of emotional distance from the historical past. Holocaust fiction, the book argues, attempts to close this emotional and temporal distance by creating an emotional connection to bodies in pain. Using different concepts relating to embodied experience – from Sonia Kruks’ notion of feeling-with to Alison Landsberg’s prosthetic memory – the book analyses several key examples of Holocaust literature and film to establish whether fiction still possesses the capacity to approach the Holocaust impiously.