Hochkalorische parenterale Ernährung

تغذیه تزریقی در 15 سال گذشته به سرعت توسعه یافته است و اکنون باید به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از پزشکی درمانی دیده شود. آگاهی کافی از امکانات فنی این درمان، تأثیر اجزای تک تک آن بر متابولیسم بیمار و خطرات آن باید بخشی از ابزار هر پزشک بالینی باشد. امروزه هیچ بهانه‌ای برای برآورده نشدن نیازهای تغذیه‌ای یک فرد بیمار وجود ندارد، زیرا او دیگر قادر به دریافت غذای کافی از طریق خوراکی نیست. درمان انفوزیون استاندارد، که معمولاً شامل 2 تا 3 لیتر الکترولیت-اسید آمینه یا محلول های کربوهیدرات با درصد پایین است، با تغذیه تزریقی پر کالری در درجه اول در اسمولاریته مخلوط انفوزیون و مسیر دسترسی متفاوت است. در درمان استاندارد، دسترسی محیطی یک هنجار است و از دست دادن پروتئین های ساختاری یا عملکردی آگاهانه پذیرفته شده است، زیرا تامین انرژی کافی برای متابولیسم اسیدهای آمینه عرضه شده بدون ایجاد آسیب به دیواره سیاهرگ امکان پذیر نیست. با تغذیه تزریقی پر کالری، که کاتتر ورید مرکزی یک نیاز اساسی است، به بیمار محلول های کربوهیدرات با درصد بالا، چربی ها و اسیدهای آمینه در مقادیری داده می شود که نه تنها نیازهای فعلی او را پوشش می دهد، بلکه می تواند کمبودهای قبلی را نیز جبران کند. فن آوری کاتتر و توسعه محلول های تزریقی در سطح بالایی قرار دارد که تامین مواد مغذی از طریق تزریق به ارگانیسم برای ماه ها امکان پذیر است. استفاده از تغذیه تزریقی پر کالری در بیماری های التهابی روده و در سرطان شناسی اخیراً مورد توجه ویژه قرار گرفته است.

Die parenterale Ernährung hat in den letzten 15 Jahren eine stürmische Entwicklung durchgemacht und muß heute als fester Bestandteil der therapeutischen Medizin an­ gesehen werden. Ausreichende Kenntnisse über die technischen Möglichkeiten dieser Therapie, die Auswirkungen ihrer einzelnen Bausteine auf den Stoffwechsel des Kran­ ken sowie ihre Risiken sollten zum Rüstzeug jedes klinisch tätigen Arztes gehören. Es kann heute keine Entschuldigung mehr dafür geben, daß der Nahrungsbedarf eines Kranken ungedeckt bleibt, nur weil er nicht mehr in der Lage ist, oral genügend Nah­ rung aufzunehmen. Die Standardinfusionstherapie, üblicherweise bestehend aus 2 bis 3 Liter Elek­ trolyt-Aminosäuren- oder niedrigprozentigen Kohlenhydratlösungen unterscheidet sich von der hochkalorischen parenteralen Ernährung vor allem durch die Osmolarität des Infusionsgemisches und dem Zugangsweg. Bei der Standardtherapie ist der peri­ phere Zugang die Regel und ein Verlust an Struktur- oder Funktionsproteinen wird bewußt in Kauf genommen, da eine ausreichende Energiezufuhr zur Verstoffwechse­ lung der zugeführten Aminosäuren nicht möglich ist, ohne Schäden an der Venen­ wand hervorzurufen. Durch die hochkalorische parenterale Ernährung werden, wobei der zentrale Venenkatheter eine Grundvoraussetzung ist, dem Kranken hochprozen­ tige Kohlenhydratlösungen, Fette und Aminosäuren in einer Größenordnung verab­ reicht, die nicht nur seinen aktuellen Bedarf decken, sondern auch vorbestehende Mangelzustände ausgleichen können. Die Kathetertechnik und die Entwicklung der Infusionslösungen befindet sich auf einem so hohen Stand, daß eine parenterale Versorgung des Organismus mit Nährstoffen auch über Monate hinweg möglich ist. Besondere Beobachtungen erfuhr in der letzten Zeit die Anwendung der hoch­ kalorischen parenteralen Ernährung bei den entzündlichen Darmerkrankungen und in der Onkologie.