Hobbes’s ‘Science of Natural Justice’

برخلاف بسیاری از چهره‌های اصلی تاریخ روشنفکری غرب، هابز از قرار گذاشتن و گرفتن بی سر و صدا جایگاه خود را در موزه تحقیقات تاریخی خودداری کرده است. ایده‌های او چه از طریق پذیرش و چه از طریق واکنش، نیروهایی پر جنب و جوش در تلاش‌های بشر برای درک مشکلات و معضلات زندگی مسالمت آمیز با یکدیگر باقی مانده است. همانطور که ریچارد اشکرافت چند سال پیش گفت: یکی از معیارهایی که عظمت نظریه پردازان سیاسی با آن سنجیده می شود، توانایی آن ها برای برانگیختن بینش های جدید در مورد «وضعیت انسانی» در ماست. تنها تعداد کمی از نویسندگان سیاسی از حملات غم انگیز منتقدان خود مانند دیونوسوس برخاسته اند تا به نیروهای قدرتمندتری در شکل دادن به سرنوشت ما تبدیل شوند. یکی از این غول‌ها مطمئناً توماس هابز خشم‌انگیز و سرکوب‌ناپذیر است. با توجه به قدرت تفکر هابز، شاید تعجب آور نباشد که دریابیم نوشته‌های او جنجال‌های علمی به ظاهر بی‌پایانی و طیف شگفت‌انگیزی از تفاسیر ناسازگار ایجاد کرده‌اند. از جمله، او به عنوان یک خداباور و یک خداناباور، به عنوان یک فایده گرا و یک دین شناس، یک انسان گرا و یک دانشمند، به عنوان یک نظریه پرداز سنتی قوانین طبیعی و یک پوزیتیویست حقوقی، یک قراردادگرا و یک مطلق گرا - در واقع، به عنوان پروفسور موریس تعبیر شده است. در سهم خود در جلد حاضر، "تقریباً به عنوان هر نوع "ایست فلسفی به جز افلاطونی یا ارسطویی" یادداشت می کند.

Unlike many major figures in Western intellectual history, Hobbes has refused to become dated and quietly take his appointed place in the museum of historical scholarship. Whether by way of adoption or reaction, his ideas have remained vibrant forces in mankind's attempts to understand the problems and dilemmas of living peaceably with one another. As Richard Ashcraft said a few years ago: One of the standards by which the greatness of political theorists is measured, is their ability to evoke in us new insights into 'the human condition'. Only a few political writers have risen Dionysus-like from the titanic assaults of their critics to become even more formidable forces in the shaping of our destiny. One of these giants is surely the irascible l and irrepressible Thomas Hobbes . Given the power of Hobbes's thought, it is not then perhaps surprising to find that his writings have generated seemingly endless scholarly controversy and an astonishing range of imcompatible interpretations. Among other things, he has been interpreted as a theist and an atheist, as a utilitarian and a deontologist, a humanist and a scientist, as a traditional natural law theorist and a legal positivist, a contractualist and an absolutist - indeed, as Professor Morris notes in his contribution to the present volume, 'as almost any kind of philosophical 'ist except Platonist or Aristotelist'.