Hizb’allah in Lebanon: The Politics of the Western Hostage Crisis

ربوده شدن شهروندان غربی توسط حزب‌الله یا با انگیزه‌های سازمانی داخلی یا در راستای منافع سوریه و ایران صورت گرفت و سازوکارهای حل بحران گروگان‌ها منوط به تعامل مستمر بین حزب‌الله ایران بود. و سوریه تحت تأثیر رویدادهای داخلی لبنان، منطقه ای و بین المللی. واکنش‌های غرب به بحران گروگان‌گیری اثربخشی محدودی را نشان داد، زیرا تکنیک‌های مدیریت بحران در زمان‌بندی و جهت‌گیری با محیط بحران واقعی تنظیم نشده بودند. به استثنای واکنش فرانسه، به کارگیری کلی تکنیک‌های مدیریت بحران غرب نشان‌دهنده بی‌توجهی به فرصت‌ها و محدودیت‌های موجود در روابط نوسان بین سوریه و ایران و همچنین فضای سیاسی در لبنان است که حزب‌الله در آن فعالیت می‌کند و وجود دارد. این امر با شکست آنها در تکیه بر ایران یا سوریه به عنوان تنها کانال در مذاکرات بر سر گروگان ها بدون توجه به توانایی فردی آنها برای اعمال نفوذ بر جنبش لبنان مطابق با تغییر در روابط آنها با رهبری فرماندهی حزب الله بین سال 1987 آشکار شد. -1991 و وضعیت روابط ایران و سوریه در طول زمان، همانطور که با اصطکاک بین 1986-1992 نشان داده شد. این مطالعه با ادغام یک مطالعه موردی از پویایی بحران گروگان‌گیری لبنان با ارزیابی واکنش‌های غرب از طریق تکنیک‌های مدیریت بحران، رویکرد جدیدی را در مطالعه تروریسم ارائه می‌کند تا معضل تحقق این کشورها را با دقت بیشتری حل کند. وظیفه حفاظت از شهروندان خود که در خارج از کشور گروگان گرفته شده اند، بدون فداکاری عمده در اجرای سیاست خارجی.

The abduction of Western citizens by Hizb'Allah was motivated either by internal organisational requirements or in alignment with Syrian and Iranian interests, and mechanisms for the resolution of the hostage-crisis were subject to continuous interaction between Hizb'Allah, Iran, and Syria influenced by internal Lebanese, regional, and international events. The Western responses to the hostage-crisis showed limited effectiveness as the crisis management techniques were poorly adjusted in timing and direction to the actual crisis environment. With the exception of the French response, the overall employment of Western crisis management techniques showed disregard for the opportunities and constraints in the fluctuating relationship between Syria and Iran as well as the political environment within Lebanon which the Hizb'allah operates and exists. This was clear by their failure to rely on either Iran or Syria as the only channel in negotiations over hostages without regard to their individual ability to exert its influence over the Lebanese movement in accordance with shifts in their ties to Hizb'allah's command leadership between 1987-1991 and to the status of the Iranian-Syrian relationship over time, as displayed by the friction between 1986-92. This study provides a new approach in the study of terrorism by merging a case-study of the dynamics of the Lebanese hostage-crisis with an evaluation of Western responses through crisis management techniques in order to more closely resolve the dilemma of the fulfilment of these states' duty to protect their citizens taken hostage abroad, without major sacrifices in the conduct of foreign policy.