Hitchcock à la Carte

آلفرد هیچکاک: نماد فرهنگی، کارگردان چیره دست فیلم، قصه گو، مجری تلویزیون، غذاخور. و همانطور که یان اولسون در Hitchcock à la Carte استدلال می کند، او همچنین یک بازاریاب خبره بود که برند شخصی خود را حول شکل و هیکل چرخش خود و خوش گذرانی های میز به خوبی مستند ساخته بود. اولسون با تمرکز بر مجموعه تلویزیونی هیچکاک آلفرد هیچکاک ارائه می دهد (1955-1962) و ساعت آلفرد هیچکاک (1962-1965)، اظهار می دارد که موفقیت امپراتوری رسانه ای هیچکاک به این بستگی دارد. دستکاری ماهرانه او در بدن و غذایی که آنها را حفظ می کرد. استراتژی‌های هیچکاک شامل بازی کردن مکرر دور خود، استخدام دو نفره‌های بدن، ساختن تعداد زیادی فیلم کوتاه و استفاده از غذا - مانند پای یخ‌زده بره - برای رساندن تعداد زیادی از شخصیت‌ها به مرگ بود. ساخت برند او هیچکاک را قادر ساخت تا کنترل خلاقانه خود را حفظ کند، خود را با ژانر خود ترکیب کند و خود را به ستاره اصلی این مجموعه چند میلیون دلاری تبدیل کند. اولسون نشان می‌دهد که چگونه مدیریت برند رسانه‌ای هیچکاک یک مدل عملکرد منحصربه‌فرد بود که او از آن برای علامت‌گذاری آثار خلاقانه‌اش به‌عنوان کاملاً متعلق به خودش استفاده کرد.

Alfred Hitchcock: cultural icon, master film director, storyteller, television host, foodie. And as Jan Olsson argues in Hitchcock à la Carte, he was also an expert marketer who built his personal brand around his rotund figure and well-documented table indulgencies. Focusing on Hitchcock's television series Alfred Hitchcock Presents (1955-1962) and the The Alfred Hitchcock Hour (1962-1965), Olsson asserts that the success of Hitchcock's media empire depended on his deft manipulation of bodies and the food that sustained them. Hitchcock's strategies included frequently playing up his own girth, hiring body doubles, making numerous cameos, and using food—such as a frozen leg of lamb—to deliver scores of characters to their deaths. Constructing his brand enabled Hitchcock to maintain creative control, blend himself with his genre, and make himself the multi-million-dollar franchise's principal star. Olsson shows how Hitchcock's media brand management was a unique performance model that he used to mark his creative oeuvre as strictly his own.