History and Nationalist Legitimacy in Contemporary China : A Double-Edged Sword

این کتاب به بررسی چگونگی تلاش حزب کمونیست چین (ح‌ک‌پی) برای تقویت مشروعیت ناسیونالیستی خود از طریق استفاده از تاریخ چین می‌پردازد. نویسندگان دو شیوه مختلف ناسیونالیسم را شناسایی می کنند - تهاجمی و توافقی - که هر دو با حافظه تاریخی اواخر سلسله چینگ و دوره جمهوری خواهان مرتبط هستند. ناسیونالیسم تهاجمی به «قرن تحقیر» آسیب‌زای چین می‌پردازد و قصد برانگیختن خشم عمومی نسبت به قدرت‌های امپریالیستی سابق (به‌ویژه ژاپن و ایالات متحده) را دارد، هر زمان که تصور شود که آنها همچنان در برخورد با چین به شیوه‌ای تحریک‌آمیز عمل می‌کنند. هدف این است که به مردم چین یادآوری شود که ح‌ک‌چ چین را پس از سال 1949 از دست امپریالیسم آزاد کرد و از آن زمان غرور ملی را احیا کرده است. ناسیونالیسم اجماعی آشتی جویانه تر است و بر پیوندهای تاریخی مشترک با گومیندانگ (KMT) در طول جنگ دوم چین و ژاپن و دوران جمهوری خواهان تأکید می کند. در اینجا، ح‌ک‌چ تلاش می‌کند خود را به عنوان حزب هماهنگی و وحدت ملی با هدف بلندمدت اتحاد مجدد صلح‌آمیز با تایوان معرفی کند. با این حال، واکنش عمومی در چین همیشه از ادعاهای ح‌ک‌چ مبنی بر اینکه تنها مدافع منافع ملی چین است حمایت نمی‌کند. برخی از منتقدان معتقدند که اگر KMT به جای ح‌ک‌چ در جنگ داخلی پیروز می‌شد، وضعیت چین بهتر بود. دیگران اصرار دارند که حزب در مسائل مهم ملی به طرز ناامیدکننده‌ای ضعیف است و چین اکنون قوی‌تر از دوران طوفان پایانی سلسله منفور چینگ نیست. این کتاب مورد توجه دانشجویان و محققان سیاست، تاریخ و روابط بین‌الملل چین خواهد بود.

This book examines how the Chinese Communist Party (CCP) has attempted to bolster its nationalist legitimacy through the utilisation of Chinese history. The authors identify two different modes of nationalism - aggressive and consensual - both of which are linked to the historical memory of the late Qing Dynasty and Republican era. Aggressive nationalism dwells on China’s traumatic “century of humiliation” and is intended to incite popular resentment towards former imperialist powers (particularly Japan and the US) whenever they are deemed to still be acting in a provocative manner in their dealings with China. The aim is to remind the Chinese people that the CCP liberated China from imperialism after 1949 and has since restored national pride. Consensual nationalism is more conciliatory, emphasising common historical ties with the Guomindang (KMT) during the Second Sino-Japanese War and the Republican era. Here, the CCP is trying to promote itself as the party of national harmony and unity, with the long-term objective being peaceful reunification with Taiwan. However, the public response in China has not always been supportive of the CCP’s claims to be the sole defender of Chinese national interests. Some critics have suggested that China would have been better off if the KMT had won the civil war instead of the CCP. Others have insisted that the party is hopelessly weak on issues of national importance and that China is no stronger now than it was during the final throes of the much-hated Qing Dynasty. This book will be of interest to research students and scholars of Chinese politics, history and international relations.