Histocompatibility Antigens: Structure and Function

مجتمع اصلی سازگاری بافتی (MHC) به عنوان پیامد مشکل مزمنی که زیست شناسان سرطان در سال های اولیه این قرن با آن مواجه بودند کشف شد: عدم حفظ خطوط تومور از طریق عبور سریال در موش های خارج از نژاد. تعدادی از مشاهدات نشان می دهد که شباهت ژنتیکی پیش نیاز پیوند موفقیت آمیز است و آنها در یک نظریه ژنتیکی پیوند توسط C.C گنجانده شدند. مقدار کمی. این امر دانشمندانی مانند لیتل را بر آن داشت تا آزمایش‌های اصلاحی را برای آزمایش فرضیه او و تولید موش‌های ژنتیکی یکسانی که اجازه رشد تومورهای کاشته شده را می‌دهند، آغاز کنند. بیشتر گونه‌های همخون موش‌ها که معمولاً در ایمونولوژی استفاده می‌شوند، از این تلاش‌ها ناشی می‌شوند. پیوند بافت‌های طبیعی از همان قوانینی که برای بافت‌های بدخیم یافت می‌شود پیروی می‌کند و نشان داده شد که رد آن یک پدیده ایمونولوژیک است. G.D. Snell نشان داد که یک منبع ژنتیکی رد سریع پیوند پوست را تعیین می کند. این در ابتدا منبع اصلی سازگاری بافتی نامیده می شد، اما پس از آن نشان داده شد که شامل بسیاری از ژن های مرتبط با عملکرد است و به مجتمع اصلی سازگاری بافتی (MHC) تغییر نام داد. در موش این کمپلکس H-2 و انسان کمپلکس HLA است. در همین دوره P.A.

The Major Histocompatibility Complex (MHC) was discovered as a con­ sequence of the chronic problem encountered by cancer biologists in the early years of this century: the failure to maintain tumor lines by serial passage in outbred mice. A number of observations pointed to genetic similarity being a prerequisite for successful transplantation and they were incorporated into a genetic theory of transplantation by C.C. Little. This prompted scientists like Little to initiate breeding experiments designed to test his hypothesis and produce genetically identical mice which would permit the growth of trans­ planted tumors. Most inbred strains of mice commonly used in immunology derive from those efforts. Transplantation of normal tissues obeyed the same rules found for malignant tissues and rejection was shown to be an immunological phenomenon. G.D. Snell showed that a single genetic locus determined rapid rejection of skin grafts. This was initially called the Major Histocompatibility Locus but was subsequently shown to include many functionally related genes and renamed the Major Histocompatibility Complex (MHC). In mouse this is the H-2 complex and man the HLA complex. During this same period P.A.