Hindustani Music in the 20th Century

AIM علیرغم وجود ادبیات نسبتاً گسترده در زبان‌های محلی انگلیسی و هندی، کتاب‌های بسیار کمی در مورد موسیقی هندی وجود دارد که بتوان آنها را از نظر استاندارد علمی در نظر گرفت. وقتی در سال 1967 به موسیقی هندی علاقه مند شدم، متوجه شدم که حتی خواندن طولانی مطالعات به زبان انگلیسی برای درک اصول اجرا مفید نیست. بیشتر مطالعه و تحقیق من به اصلاح تدریجی همین درک اختصاص یافته است. در طول زمان همچنین آشکار شد که دانشمندان مختلف و موسیقیدانان مختلف نظرات متفاوتی در مورد بسیاری از مفاهیم اساسی موسیقی هند داشتند. بنابراین، یکی از وظایف من ارزیابی میزان تنوع در موسیقی هند بود. به عنوان نتیجه، می خواستم بدانم چگونه این تغییرپذیری می تواند خود را به عنوان تغییر در یک دوره نسبتاً کوتاه و مستند نشان دهد. اغلب فرض بر این است که فرهنگ های سنتی، به عنوان e. g. در هند، نسبتاً بی اثر هستند و اشکال هنری به سختی تغییر می کنند. این مطالعه خلاف این را ثابت می کند: موسیقی هندی از سرزندگی قوی برخوردار است. اگر رساله‌های مختلف را در طول قرن‌ها بررسی کنیم، این نشاط یک ویژگی اساسی به نظر می‌رسد. من احساس می کردم که حداقل تلاش برای کشف ریشه های چنین تغییری به عنوان کمکی به مطالعه تاریخ هنر و احتمالاً به جامعه شناسی فرهنگ ارزشمند خواهد بود.

AIM In spite of a reasonably extensive literature in English' and Indian vernaculars, there are extremely few books on Indian music that can be considered of a scientific standard. I found, when I took up an interest in Indian music in 1967, that even protracted reading of the studies in English was not conducive to an understanding of the principles of performance. Most of my study and research have been devoted to the gradual refinement of this very understanding. In the course of time it also became obvious that different scholars and different musicians held divergent views on many basic concepts of Indian music. Therefore, one of my tasks was to assess the degree of variability in Indian music. As a corollary I wanted to know how this variability could manifest itself as change in a relatively short and well-documented period. It is often assumed that traditional cultures, as e. g. in India, are rather inert and that the art forms hardly ever change. This study proves the contrary: Indian music has a strong vitality. If we examine the different treatises through the centuries this vitality would appear to be a basic characteristic. I felt that at least an effort to discover the roots of such change would be valuable as a contribution to the study of art history and possibly to the sociology of culture.