Herman Heijermans and His Dramas

در طول دو دهه آخر قرن نوزدهم، درام هلندی، که از روزهای باشکوه وند آی در حالت خواب آلودگی فرو رفته بود، به طور ناگهانی با زندگی پرنشاطی از خواب بیدار شد. نه تنها نمایشنامه نویسان با استعداد ظاهر شدند، بلکه کارگردانان، بازیگران و هنرپیشه های با استعداد شکوه و جلال جدیدی به تئاتر آوردند. با این حال، این شعله درخشان در خلاء فوران نکرد، و برای درک کیفیت نور آن، باید آن را در پس زمینه منشا آن در درام اروپایی دید. پس از اواسط قرن، تأکید در آفرینش ادبی از دیدگاه ذهنی و احساسی به نگرش عینی تر و عقلانی تر تغییر کرده بود. اگر به نظر می رسد که این تنها راهی است برای گفتن اینکه رمانتیسیسم تسلط خود را به رئالیسم و ​​ناتورالیسم سپرد، نتیجه گیری موجه است، اما ما نباید خیلی راحت تسلیم شیدایی شبه علمی شویم که ما را وادار می کند ادبیات را به گونه ای از جنس و گونه وادار کنیم. c1 طبقه بندی. مرسوم است که می گویند در دهه هشتاد و نود، اورالیسم نات پیروزی قاطعی بر رمانتیسیسم به دست آورد و طرفداران جنبش قدیمی را از میدان بیرون راند. در نگاه اول این واقعاً درست به نظر می رسد. هوگو تسلیم زولا، پوشکین به تولستوی، تیک به هاوپتمن می شود. همه چیز بسیار ساده است.

During the last two decades of the nineteenth century the Dutch drama, which had lapsed into astate of somnolence since the glorious days of VondeI, suddenly awoke to vigorous life. Not only did gifted dramatists appear, but talented directors, actors, and actresses brought new splendor to the theatre. Yet this brilliant flame did not burst forth in a vacuum, and to appre­ ciate the quality of its light, it must be viewed against the back­ ground of its origins in the European drama. After the middle of the century the emphasis in literary creation had shifted from a subjective, emotional point of view to a more objective and rationalistic attitude. If this seems only a roundabout way of saying that Romanticism yielded its dominance to Realism and Naturalism, the conc1usion is justified, but we should not yield too readily to the pseudo-scientific mania which urges us to force literature into a genus and species type of c1assification. It is customary to say that in the eighties and nineties, Nat­ uralism won a decisive victory over Romanticism and drove the partisans of the older movement from the field. At first glance this does, indeed, appear to be true. Hugo yields to Zola, Pushkin to Tolstoi, Tieck to Hauptmann. It is all quite simple.