Heinrich Mann und sein Publikum: Eine literatursoziologische Studie zum Verhältnis von Autor und Öffentlichkeit

مطالعه زیر از پایان نامه ای در مورد کار و تأثیر هاینریش مان ارائه شده در دانشگاه مونیخ در سال 1963 پدید آمد. بنابراین، در آغاز، کمی نگران ساختن اثری که عمدتاً برای استفاده آکادمیک داخلی در نظر گرفته شده بود، برای دایره وسیع تری از خوانندگان به این شکل در دسترس نبودم. اگر این اتفاق افتاد، به این دلیل بود که، همانطور که رمان‌نویس آلمانی را خواندم، به طور فزاینده‌ای برایم روشن شد که اسطوره‌های ادبی بزرگی که آثار او بر اساس آن‌ها زندگی می‌کنند، هنوز در سراسر جهان در سکه‌های کوچک در گردش هستند. ما اغلب از آزادی هنری صحبت می کنیم. با این حال، به ندرت می‌پرسیم نویسنده، که زمانی قدردان چند آزادی ادبی به او بود، چگونه این حق را پیدا می‌کند که آزادانه خود را هنرمندانه بیان کند. ما از مشکلات وجودی یک نویسنده صحبت می کنیم، اما نمی دانیم که آیا، چگونه و از چه زمانی می توان وجود شاعر را چنین زیست. ما فرم را بر خلاف روند استناد می کنیم، اما فراموش می کنیم که کلمه فرم در زبان ورزشکاران و دیپلمات ها معنای بیشتری دارد: آنجا به معنای کمال فنی و در اینجا به معنای ادب کامل است. اما آیا شعر به تنهایی می تواند دوام بیاورد؟ احتمالاً به اندازه‌ی وظیفه‌ای که به سادگی به او محول شده بود برای بیان ناگفتنی‌ها، که بی‌تردید برای شاعر خون هزینه‌ای ناچیز خواهد داشت. ما در نهایت این تواضع را داریم که شهرت و استقامت ادبی را به عنوان رمانتیسیسم قدیمی رد کنیم، اما حتی یادداشت های بی اهمیت را برای حداقل ده سال از بین نمی بریم.

Die folgende Studie ging aus einer 1963 an der Universität München vorgelegten Dissertation über Werk und Wirken Heinrich Manns her­ vor. Anfangs trug ich daher nicht geringe Bedenken, eine weitgehend zum internen akademischen Gebrauch bestimmte Arbeit in dieser Form einem breiteren Leserkreis zugänglich zu machen. Wenn das dennoch geschah, so deshalb, weil mir bei der Lektüre des deutschen Romanciers immer klarer wurde, daß die großen literarischen Mythen, von denen sein Werk lebt, in kleiner Münze noch stets in der Welt in Umlauf sind. Wir sprechen oft von künstlerischer Freiheit. Jedoch nur selten fra­ gen wir, woher der Schriftsteller, der einst schon für ein paar ihm zuge­ standene dichterische Freizügigkeiten dankbar war, das Recht nimmt, sich künstlerisch frei zu gebärden. Wir sprechen von den existenziellen Problemen eines Autors, aber wissen nicht anzugeben, ob, wie und seit wann die Dichterexistenz als solche gelebt werden kann. Wir führen die Form gegen die Tendenz an, doch vergessen, daß dem Wort Form eher in der Sprache der Sportler und Diplomaten eine Bedeutung zu­ kommt: dort meint es technische Vollendung und hier die vollendete Höflichkeit. Kann Dichtung aber allein davon ihr Dasein fristen? Wohl ebensowenig wie von der ihr leichthin zugeteilten Aufgabe, das Unsag­ bare auszusprechen, was für den Poeten von Geblüt zweifellos eine ziemlich karge Kost sein dürfte. Wir gefallen uns endlich in der Be­ scheidenheit, literarischen Ruhm und Dauer als altmodische Romantik abzutun, aber wir vernichten selbst triviale Aktennotizen frühestens nach zehn Jahren.