Hegel’s Philosophy of Right, with Marx’s Commentary: a Handbook for Students

گئورگ ویلهلم فریدریش هگل (1770-1831) جایگاه هگل در دوره فلسفه او به منظور دستیابی به دیدگاه مناسبی از جایگاه هگل در تاریخ فلسفه فلسفی، ممکن است تمرکز بر یک مفهوم کلیدی مفید باشد. که از زمان ارسطو تا هگل به طور قابل توجهی در معنا تکامل یافته است. من از مفهوم فلسفی «مقوله» صحبت می‌کنم. در نظام ارسطو، ده مقوله (یا «مشکلات») از واقعیت یا هستی وجود داشت. اینها شامل ماهیت، زمان، مکان، کمیت، کیفیت و سایر جنبه های موجودات قابل شناخت بود. قابل توجه ترین نکته در مورد این دسته بندی ها این است که همه آنها با آنچه ما واقعیت های \"عینی\" می نامیم ارتباط دارند. به این معنا که هیچ یک از آنها مدعی توصیف حالات یا شرایط ذهنی یا ذهنی نیستند. در فلسفه مدرن (یعنی فلسفه از زمان دکارت)، یک نوسان آونگ در جهت مخالف، از عینیت به سوبژکتیویته وجود داشت - که در دوازده "مقوله" جدید کانت به اوج خود رسید. همه مقوله‌های کانت روش‌های ذهنی برای نگریستن به واقعیت بودند: ما می‌توانیم پدیده‌های عینی را در واحدهای جهانی سازماندهی کنیم. بنابراین اولین رده کانتی «وحدت» است. بنابراین دسته دوم «کثرت» است و غیره. با هگل، گرایش مدرن به سوبژکتیویسم متوقف شده است، و جای تعجب نیست که ما نوع جدیدی از «مقوله» داریم - مقوله وحدت فکر و هستی، خود و دیگری، سوژه و ابژه. p>

GEORG WILHELM FRIEDRICH HEGEL (1770-1831) THE PLACE OF HEGEL IN THE HIS TOR Y OF PHILOSOPHY In order to gain a proper perspective of Hegel's place in the history of philo­ sophy, it might be useful to focus on one key concept which has evolved significantly in meaning, from the time of Aristotle to Hegel. I am speaking of the philosophical concept of the "category. " In Aristotle's system, there were ten categories (or "predicaments") of reality or being. These included substantiality, time, place, quantity, quality, and other aspects of knowable beings. The most notable thing about these categories is that they all have to do with what we would call "objective" realities. That is, none of them purport to describe subjective or mental states or conditions. In modern philosophy (i. e. , philosophy since the time of Descartes), there was a swing of the pendulum in the opposite direction, from objectivity to subjectivity - culminating in the twelve new "categories" of Kant. All of Kant's categories were subjective ways oflooking at reality: We can organize objective phenomena into universal unities; therefore the first Kantian cate­ gory is "unity. " We can separate objective phenomena into particular divi­ sions; therefore the second category is "plurality. " And so forth. With Hegel, the modern trend to subjectivism is arrested, and we have, not surprisingly, a new type of "category" - the category of the unity of thought and being, of self and other, of subject and object.