Hegel’s Critique of Aristotle’s Philosophy of Mind

ویرایش: 1 
نویسندگان: Frederick Gustav Weiss (auth.)  
سری:  
ISBN (شابک) : 9789401501743, 9789401506700 
ناشر: Springer Netherlands 
سال نشر: 1969 
تعداد صفحات: 86 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 4 مگابایت 

قیمت کتاب (تومان) : 52,000

هگل و ارسطو، عملاً در میان متفکران بزرگ اروپایی، در دو طرف مخالف بیش از دو هزار سال، آگاهانه تلاش کردند تا اندیشه پیشینیان خود را نقد کرده و به سیستم‌هایی تبدیل کنند. بنابراین، هر دو اصولاً به این دیدگاه متعهد بودند که فلسفه در هر عصر تمدنی در آن واحد محصول، نقد و بازسازی ارزش‌ها و بینش‌های گذشته خود است. ذهن بارور تنها زمانی می تواند از نو ایجاد شود که سلسله نیاکانی را که منجر به پیدایش آن شده است، تصدیق و درک کرده باشد. که متفکر به همان اندازه هنرمند می تواند با یک لوح تمیز و نگرش بی ضابطه ای که در درون خود و پیش از خود می بیند شروع کند. انسان بنا به تعریف عقلانی است; فلسفه انگیزه مستمر او برای درک و ارزیابی جهان واحدی است که خود را جزئی از آن می‌داند. بنابراین، فلسفه تاریخ خود را به‌عنوان عنصری تشکیل‌دهنده ماهیت خود در بر می‌گیرد، و خصلت تکوینی فلسفه باید - مگر اینکه عقل بشری، به‌طور غیرقابل تصور و غیرقابل استدلال، یک توهم صرف باشد - به نوعی منعکس‌کننده یا حتی به نوعی با آن یکسان باشد. اساساً جهان ذهنی را توسعه می دهد - این تقریباً عقیده مشترک ارسطو و هگل است. هر دوی آنها همچنان معتقد بودند، همانطور که افلاطون معتقد بود، آنچه واقعی‌ترین و قابل درک‌ترین در آن جهان است، خود به خود بسیار خوب است.

At opposite ends of over two millenia Hegel and Aristotle, virtually alone of the great European thinkers, consciously attempted to criticize and develop the thought of their predecessors into systems of their own. Both were thus committed in principle to the view that philosophy in each age of civilization is at once a product, a criticism, and a recon­ struction of the values and insights of its own past; that the fertile mind can only beget anew when it has acknowledged and understood a line of ancestors which has led to its begetting; that the thinker as little as the artist can start with a clean slate and a blankly open-minded atti­ tude to the world which he finds within him and before him. Man is by definition rational; philosophy is his continuous impulse to grasp and appraise a single universe of which he finds himself a part; philosophy therefore contains its history as a constituent element of its own nature, and the developmental character of philosophy must - unless human reason is, unthinkably and unarguably, a mere delusion - in some sense reflect, or even be in some sense identical with, an essentially develop­ mental universe - that is roughly the common creed of Aristotle and Hegel. Both of them further believed, as Plato had believed, that what is most real and intelligible in that universe is eo ipso most good.

Front Matter....Pages N1-XXVIII
I....Pages 1-18
II....Pages 18-37
III....Pages 37-54
Concluding Remarks....Pages 55-56
Back Matter....Pages 57-57