Hcv Infection and Cryoglobulinemia

اولین مشاهده رسوب پروتئین‌های سرم ناشی از سرما به سال 1933 برمی‌گردد، زمانی که Wintrobe و Buell برای اولین بار یک مورد غیرعادی از مولتیپل میلوما را در زنی توصیف کردند که سرم آن به طور برگشت‌پذیر در دماهای سرد رسوب می‌کرد. در سال 1947 لرنر و واتسون پروتئین‌های قابل رسوب سرد را گاماگلوبولین‌ها نشان دادند و آن‌ها را «کرایوگلوبولین» و شرایط بالینی مربوطه را «کرایوگلوبولینمی» نامیدند. ملتزر و فرانکلین در سال 1966 توصیف دقیقی از علائم بالینی معمولی مرتبط با کرایوگلوبولینمی ارائه کردند، نشان دادند که آنها از دو جزء مختلف گلوبولین تشکیل شده‌اند و به دلیل ناآگاهی درباره علت آن، این وضعیت بالینی را "کریوگلوبولینمی مختلط ضروری" نامیدند. تقریباً 20 سال است که پیشرفت در این زمینه نسبتاً کند بوده است، اما هنگامی که در پایان دهه 80 سرانجام تشخیص وجود آنتی بادی در سرم ویروس هپاتیت C (HCV) ممکن شد، بسیاری از گروه ها در اروپا و ... ایالات متحده تقریباً به طور همزمان گزارش داد که نسبت بالایی از کرایوگلوبولینمی های «ضروری» در واقع با عفونت HCV مرتبط هستند. این مشخصه منجر به انگیزه جدید و اشتیاق زیادی در انجام تحقیقات جدید شده است که با آگاهی از اینکه کرایوگلوبولینمی باید به عنوان یک تظاهرات غیرقابل انکار خارج کبدی عفونت HCV در نظر گرفته شود، ممکن شده است. علاوه بر این، شواهدی مبنی بر اینکه HCV دارای تروپیسم برای سلول‌های کبدی و لنفوسیت‌ها است، رویکردهای جدیدی را برای پدیده‌های خودایمنی و تحول بالقوه در لنفوم‌های غیرهوچکین تحریک کرده است که به ندرت می‌توان در این بیماران کشف کرد. همین امر در مورد پیامدهای درمانی آشکار، زمانی که ارتباط بین عفونت HCV و کرایوگلوبولینمی مختلط کاملاً ثابت شد، صدق می کند. بنابراین احساس می شد که زمان برای تولید یک بررسی پیشرفته از تصویر چند وجهی کرایوگلوبولینمی فرا رسیده است. این کتاب واقعاً از نظر جزئیات ارائه، کامل بودن و رویکرد اساسی آن به موضوع منحصر به فرد است. واجد شرایط ترین نویسندگان دعوت شده اند تا در مقالات انتقادی با بررسی پیشرفت های مهم مربوط به هر یک از هشت بخش که کل درمان در آنها تقسیم شده است، مشارکت کنند: از مکانیسم های اساسی حاکم بر تعاملات بین HCV و سیستم ایمنی تا خصوصیات ایمونوشیمیایی کرایوگلوبولین ها و اغلب موارد. ناهنجاری های سرولوژیکی همزمان؛ از ویژگی های ژنتیکی و نقش برخی از سایتوکین ها و کموکاین ها تا بخش های سلولی عفونت و تکثیر HCV. از تظاهرات بالینی بیماران کرایوگلوبولینمی و استعداد بالقوه آنها برای ایجاد لنفوم غیر هوچکین گرفته تا درمان مرسوم این سندرم و پیشرفت‌های درمانی امیدوارکننده جدیدتر. خواننده از بی واسطه بودن سبک، تصاویر چشمگیر و صفحات رنگی قدردانی خواهد کرد. علاوه بر این، بررسی جامع یک بیماری سیستمیک مانند کرایوگلوبولینمی، دانشمندان و متخصصان پایه درگیر در چندین رشته از جمله داخلی، کبد، هماتولوژی، انکولوژی، بیماری های عفونی، روماتولوژی، نفرولوژی و پوست را مورد توجه قرار خواهد داد. پزشکان عمومی، دانشجویان فارغ التحصیل و فوق لیسانس نیز در این کتاب منبعی بی بدیل از به روز رسانی در این زمینه جذاب خواهند یافت.

The first observation of cold-induced precipitation of serum proteins dates back to 1933, when Wintrobe and Buell first described an unusual case of multiple myeloma in a woman whose serum reversibly precipitated at cold temperatures. In 1947 Lerner and Watson showed cold-precipitable proteins to be gammaglobulins and called them ‘cryoglobulins’ and the corresponding clinical condition ‘cryoglobulinemia’. Meltzer and Franklin in 1966 provided an accurate description of the typical clinical symptoms associated with cryoglobulinemia, showed that they consisted of two different globulin components and, because of the ignorance on its etiology, called this clinical condition ‘essential mixed cryoglobulinemia’. For almost 20 years progress has been rather slow in this field, but when at the end of the ‘80s it finally became possible to detect the occurrence in the serum of antibodies to the hepatitis C virus (HCV), many groups in Europe and the United States almost simultaneously reported that a high proportion of ‘essential’ cryoglobulinemias are in fact associated with HCV infection. This hallmark has resulted in a new impetus and great enthusiasm in carrying out new researches made possible by the awareness that cryoglobulinemia is to be considered an undisputable extrahepatic manifestation of HCV infection. In addition, the evidence that HCV has tropism for hepatocytes and lymphocytes has stimulated new approaches to the autoimmune phenomena and the potential transformation in non-Hodgkin’s lymphomas which not infrequently can be discovered in these patients. The same applies to the obvious therapeutic implications, once the association between HCV infection and mixed cryoglobulinemia has been firmly established. It was thus felt that times were ripe to produce a state-of-the-art survey of the multi-faceted picture of cryoglobulinemia. This book is indeed unique in the detail of its presentation, its completeness and its fundamental approach to the subject. The most qualified authors have been invited to contribute critical articles reviewing significant developments related to each of the eight sections in which the whole treatment has been divided: from basic mechanisms governing interactions between HCV and the immune system to the immunochemical characterization of cryoglobulins and the frequently concomitant serological abnormalities; from genetic features and the role of certain cytokines and chemokines to the cellular compartments of HCV infection and replication; from the clinical manifestations of cryoglobulinemic patients and their potential susceptibility to develop non-Hodgkin’s lymphoma to conventional treatment of the syndrome and the newer, promising therapeutic advances. The reader will appreciate the immediacy of style, the striking illustrations, and the color plates. In addition, the comprehensive review of a systemic disease such as cryoglobulinemia will interest basic scientists and specialists involved in several disciplines, including internal medicine, hepatology, hematology, oncology, infectious diseases, rheumatology, nephrology and dermatology. General practitioners, graduate and post-graduate students will also find in this book an irreplaceable source of update in this fascinating field.