Haunting Without Ghosts: Spectral Realism in Colombian Literature, Film, and Art

برای نیم قرن، تولید فرهنگی در کلمبیا زیر بار رئالیسم جادویی کار کرده است - مهمتر از همه، آثار گابریل گارسیا مارکز - جایی که ارواح داستان هایی درباره گذشته خشونت آمیز این کشور می گفتند و نسبت به آینده وحشتناک مشابهی هشدار می دادند. .

دهه‌ها بعد، داستان خشونت در کلمبیا کمتر وحشتناک نیست، اما منابع حیاتی رئالیسم جادویی تمام شده است. در پی آنها «رئالیسم طیفی» می آید. جولیانا مارتینز استدلال می کند که رمان نویسان، فیلمسازان و هنرمندان کلمبیایی اخیر - از اولیو روزرو و ویلیام وگا گرفته تا بئاتریز گونزالس و اریکا دیتس - نگرانی رسمی و موضوعی با طیف دارند، اما تمرکز را از چیزی که شبح است تغییر می دهند. > نسبت به کاری که شبح می کند. این آثار از ارواح صحبت نمی کنند. در عوض، آنها از شبح برای بی‌ثبات کردن واقعیت با به چالش کشیدن قدرت بینش انسانی و زمان‌شناسی تاریخی استفاده می‌کنند.
این هنرمندان با وارد کردن طیف در آثار خود، حالت‌های فرسوده بازنمایی خشونت را از کالایی خارج کرده و خلق می‌کنند. فضایی حیاتی که از آن می توان برای مردگان و ناپدید شدگان عدالت طلبید. یک مطالعه مستقر در کلمبیا، آشکار بدون ارواح بینش قدرتمندی را در مورد سیاست و اخلاق زیبایی‌شناسی طیفی، مرتبط با انواع زمینه‌های اجتماعی-تاریخی به ارمغان می‌آورد.

For half a century, cultural production in Colombia has labored under the weight of magical realism―above all, the works of Gabriel García Márquez―where ghosts told stories about the country’s violent past and warned against a similarly gruesome future.

Decades later, the story of violence in Colombia is no less horrific, but the critical resources of magical realism are depleted. In their wake comes "spectral realism." Juliana Martínez argues that recent Colombian novelists, filmmakers, and artists―from Evelio Rosero and William Vega to Beatriz González and Erika Diettes―share a formal and thematic concern with the spectral but shift the focus from what the ghost is toward what the specter does. These works do not speak of ghosts. Instead, they use the specter to destabilize reality by challenging the authority of human vision and historical chronology.
By introducing the spectral into their work, these artists decommodify well-worn modes of representing violence and create a critical space from which to seek justice for the dead and disappeared. A Colombia-based study, Haunting without Ghosts brings powerful insight to the politics and ethics of spectral aesthetics, relevant for a variety of sociohistorical contexts.