Harmony Korine : interviews

Harmony Korine: Interviews طلوع، سقوط و خیزش خیره کننده کورین فیلمساز را از طریق صدای در حال تکامل خودش دنبال می کند. این وقایع نگاری منحصربه‌فرد با گردآوری مصاحبه‌های جمع‌آوری‌شده از بیش از دو دهه، شامل مصاحبه‌های نادری است که سال‌ها به صورت چاپی در دسترس نبوده و یک مکالمه گسترده و جدید در خانه فیلمساز در نشویل ضبط شده است.

پس از بیش از بیست سال، هارمونی کورین (متولد 1973) همچنان یکی از برجسته ترین و در عین حال خرابکارترین فیلمسازان آمریکاست. کورین از زمان ورودش به صحنه فیلم مستقل به عنوان اعجوبه سرکوب‌ناپذیر که فیلمنامه بچه‌ها لری کلارک را در سال 1992 نوشت، قد و قامت خود را به عنوان برانگیزاننده نهایی سینما حفظ کرده است. او هم به طور هوشمندانه محیط های اجتماعی مدرن را مشاهده می کند و هم همزمان با انگشت شست به سمت آنها می زند. اکنون که به میانسالی نزدیک شده است، و بیش از هر زمان دیگری تأثیرگذار است، کورین عمداً احساساتی و بی وقفه خلاق است.

او موفقیت کودکان را در کارگردانی پرتره رویایی غفلت Gummo به نمایش گذاشت. دو سال بعد. کورین با درام ویدیویی دیجیتال جسورانه خود در سال 1999 Julien Donkey-Boy، به نشان دادن تمایل خود برای ادغام علایق تجربی و براندازانه با تکنیک های روایی غنایی ادامه داد. او که از فرسودگی شغلی اولیه جان سالم به در برده بود، دوباره با مجموعه ای از آثار روشنگر که بر روی تمایلات زیبایی شناختی قبلی او بنا شده بود، ظاهر شد: یک نشخوار شگفت انگیز ظریف در مورد هویت (Mister Lonely، 2007)، یک فیلم شبه خاطرات تلخ (< i>Trash Humpers، 2009) و یک پرتره تاول برانگیز از لذت گرایی آمریکایی (Spring Breakers، 2013)، که موفقیت تجاری قابل توجهی را به همراه داشت. او همچنین در طول زندگی حرفه‌ای خود به عنوان یک هنرمند میکس مدیا که زمینه‌هایش شامل موزیک ویدیو، نقاشی، عکاسی، انتشارات، ترانه‌سرایی و هنر اجرا بود، ادامه داد.

Harmony Korine: Interviews tracks filmmaker Korine's stunning rise, fall, and rise again through his own evolving voice. Bringing together interviews collected from over two decades, this unique chronicle includes rare interviews unavailable in print for years and an extensive, new conversation recorded at the filmmaker's home in Nashville.

After more than twenty years, Harmony Korine (b. 1973) remains one of the most prominent and yet subversive filmmakers in America. Ever since his entry into the independent film scene as the irrepressible prodigy who wrote the screenplay for Larry Clark's Kids in 1992, Korine has retained his stature as the ultimate cinematic provocateur. He both intelligently observes modern social milieus and simultaneously thumbs his nose at them. Now approaching middle age, and more influential than ever, Korine remains intentionally sensationalistic and ceaselessly creative.

He parlayed the success of Kids into directing the dreamy portrait of neglect Gummo two years later. With his audacious 1999 digital video drama Julien Donkey-Boy, Korine continued to demonstrate a penchant for fusing experimental, subversive interests with lyrical narrative techniques. Surviving an early career burnout, he resurfaced with a trifecta of insightful works that built on his earlier aesthetic leanings: a surprisingly delicate rumination on identity (Mister Lonely, 2007), a gritty quasi-diary film (Trash Humpers, 2009) and a blistering portrait of American hedonism (Spring Breakers, 2013), which yielded significant commercial success. Throughout his career he has also continued as a mixed-media artist whose fields included music videos, paintings, photography, publishing, songwriting, and performance art.