Hardy’s Poetry, 1860–1928

هاردی اصرار داشت که شعر او به طور پیوسته در مهارت و پختگی رشد می کند. شعر هاردی، 1860-1928 این پیشرفت را دنبال می کند. هاردی به تدریج غزل خود را به الگوی زندگی یک مرد تبدیل می کند: شیوه ای که گوینده غزل افکار خود را در چند لحظه پس از خیال شکل می دهد، شیوه ای را که یک انسان در طول عمر خود اندیشیده است، بازگو می کند. وقفه ی کوچکتر در حسرت، وقفه های بزرگتر زندگی را نشان می دهد. این مدل غزل توسط تصویری متمایز از الگوهای بصری پشتیبانی می شود که مفاهیم هاردی به بررسی آنها می پردازد. این الگوها نمادی از الگوهای زندگی و ذهن هستند که در طول عمر متبلور می شوند و با تاخیر آشکار می شوند.

Hardy insisted that his poetry steadily grew in skill and maturity. Hardy's Poetry, 1860-1928 traces this development. Gradually Hardy makes his lyric poem the model of a man's life: the way the lyric speaker forms his thoughts within the few moments of a reverie recapitulates the way a man has thought over a lifetime; the smaller interruption of the reverie portends the larger interruptions of life. This lyric model is supported by a distinctive imagery of visual patterns whose implications Hardy explores. These patterns come to symbolise the patterns of life and mind which crystallise over a lifetime and are belatedly revealed.