Hannah Arendt's Theory of Political Action: Daimonic Disclosure of the ‘Who'

این کتاب شرحی از تئوری اجرایی و غیر حاکمیتی هانا آرنت درباره آزادی و کنش سیاسی، با تمرکز ویژه بر افشای کنش از «چه کسی» منحصر به فرد هر عامل ارائه می‌کند. هدف این کتاب روشن کردن انتقاد آرنت از حاکمیت، توتالیتاریسم و ​​از خودبیگانگی جهانی، دفاع او از یک حوزه سیاسی متمایز برای کنش و قضاوت شهروندان درگیر، مفهوم او از «حق داشتن حقوق»، و رد فلسفه های غایت شناختی تاریخ است. . آرنت پیشنهاد می‌کند که در حوزه‌های عمومی مدرن، کثرت‌گرا و سکولار، هیچ یک از ایده‌های متافیزیکی یا مذهبی نمی‌تواند به طور مطلق اعمال یا عقاید سیاسی را تأیید کند. در عین حال، او کنش و تفکر را آشکارکننده یک توهم وجودی گریزناپذیر از یک عنصر الهی در انسان می‌داند، مفهومی که به خوبی با استعاره «دیمون» که در آثار خود آرنت و در آثار کلیدی افلاطون، هایدگر، یاسپرس ظاهر می‌شود، نمایان می‌شود. و کانت که با آن درگیر است. آرنت در حالی که یک نظریه پسا متافیزیکی از کنش و قضاوت ارائه می‌کند، به این واقعیت اشاره می‌کند که بسیاری از مفاهیم مشروعیت‌بخش سیاست سکولار معاصر، واژگانی باقی‌مانده از تعالی را حفظ می‌کنند. این کتاب نه تنها برای محققان آرنت، بلکه برای دانشجویان سیاست هویت، نقد حاکمیت، نظریه سیاسی بین‌المللی، الهیات سیاسی و فلسفه تاریخ نیز مورد توجه خواهد بود.

This book presents an account of Hannah Arendt’s performative and non-sovereign theory of freedom and political action, with special focus on action’s disclosure of the unique ‘who’ of each agent. It aims to illuminate Arendt’s critique of sovereign rule, totalitarianism, and world-alienation, her defense of a distinct political sphere for engaged citizen action and judgment, her conception of the ‘right to have rights,’ and her rejection of teleological philosophies of history. Arendt proposes that in modern, pluralistic, secular public spheres, no one metaphysical or religious idea can authoritatively validate political actions or opinions absolutely. At the same time, she sees action and thinking as revealing an inescapable existential illusion of a divine element in human beings, a notion represented well by the ‘daimon’ metaphor that appears in Arendt’s own work and in key works by Plato, Heidegger, Jaspers, and Kant, with which she engages. While providing a post-metaphysical theory of action and judgment, Arendt performs the fact that many of the legitimating concepts of contemporary secular politics retain a residual vocabulary of transcendence. This book will be of interest not only to Arendt scholars, but also to students of identity politics, the critique of sovereignty, international political theory, political theology, and the philosophy of history.