Handbook of Prescriptive Treatments for Adults

این کتاب نمی‌توانست 20 سال پیش مفهوم‌سازی یا منتشر شده باشد. در واقع، تردید وجود دارد که بتوانیم مطالب این کتاب را 10 سال پیش سازماندهی کنیم. با این حال، در طول 20 سال گذشته، تلاش‌های پرزحمت بسیاری از محققان بالینی که با انواع آسیب‌شناسی‌های روانی مقاومتی کار می‌کنند، منجر به روان‌درمانی‌ها و دارودرمانی‌های خاصی شده است که حداقل برای برخی از اختلالات، در بخش قابل توجهی از بیماران مؤثر است. تحقیقات بالینی زیادی باید در دهه های آینده انجام شود. اما اکنون که به قرن بیست و یکم نزدیک می‌شویم، حداقل می‌توان اظهاراتی در مورد اثربخشی بیان کرد. در سال 1967، گوردون پل به طور خلاصه بیان کرد که هدف نهایی تحقیق در مورد نتیجه درمان این است که «چه درمانی، توسط چه کسی، برای این فرد با آن مشکل خاص، و تحت کدام مجموعه شرایط مؤثرتر است» (ص. 111) . در آن زمان، ارزیابی های تجربی از درمان های روانی اجتماعی و دارویی بسیار اندک بود. استراتژی‌های روش‌شناختی برای تعیین اثربخشی درمان نیز در مرحله شکل‌گیری بودند، همانطور که با معرفی گروه‌های کنترلی که مداخلات غیرفعال دریافت کردند (به عنوان مثال، دارونما) و روش نسبتاً اخیر مقایسه دو یا چند درمان علاوه بر دارونما نشان داده شد. در تقریباً سه دهه پس از سخنان غالباً پل، هم کمیت و هم کیفیت تحقیقات نتیجه درمان با بزرگسالان به طرز چشمگیری افزایش یافته است.

This book could not have been conceptualized or published 20 years ago. Indeed, it is doubtful that we could have organized the material for this handbook 10 years ago. Over the last 20 years, however, the painstaking efforts of many clinical researchers working with a variety of resistive psychopathologies have resulted in specific psychotherapies and pharmacotherapies that are effective with a significant propor­ tion of patients, at least for some of the disorders. Much clinical research remains to be carried out in the forthcoming decades. But now that we are nearing the 21st century, at least some statement about efficacy can be made. In 1967, Gordon Paul succinctly stated that the ultimate goal of treatment outcome research is to determine "What treatment, by whom, is most effective for this individual with that specific problem, and under which set of circumstances" (p. 111). At that time, empirical evaluations of psychosocial and pharmacologic treatments were few and far between. Methodological strategies for determining treatment effectiveness were also in the formative stage, as exemplified by introduc­ tion of control groups that received inactive interventions (i. e. , placebo) and the relatively recent practice of comparing two or more treatments in addition to placebo. In the almost three decades since Paul's oft-quoted dictum, both the quantity and the quality of treatment outcome research with adults have increased dramati­ cally.