Handbook of Pain and Aging

گاه به گاه، مجلات حرفه ای و مجلدات ویرایش شده برخی از صفحات خود را به ملاحظات درد و پیری که در میان سالمندان در فرهنگ ها و جمعیت های مختلف رخ می دهد اختصاص می دهند. یکی از چندین فرض معقول شروع می شود، از جمله آنها که پیری به خودی خود یک فرآیند بیماری نیست، با این حال خطر و فراوانی فرآیندهای بیماری با سال های متوالی افزایش می یابد. عملکرد و توانایی بدن فیزیکی برای بازگرداندن انواع آسیب‌ها و توهین‌ها کند می‌شود، سیستم ایمنی به خطر می‌افتد و آسیب‌شناسی‌های آهسته رشد در سال‌های بعد به جرم بحرانی خود می‌رسند. بدن روانی نیز ضعیف‌تر می‌شود، با وعده‌ها و انتظارات برآورده نشده، و با فجایعی که افراد و خانواده‌ها را ملاقات می‌کنند، و این چشم‌انداز که هر دنیا باقی مانده برای تسخیر، قطعاً در روزها و سال‌هایی که به سرعت در حال گذر است، با موفقیت روبرو نخواهد شد. با مرگ به اوج می رسد ناامیدی و افسردگی همراه با ناتوانی و حسی و! یا ناکارآمدی حرکتی آستانه و تحمل ناراحتی را تشدید می کند و به طور هم افزایی برای تداوم یک چرخه معیوب که در آن یکی ممکن است دیگری را پنهان کند، همکاری می کند. اگرچه پزشک با آخرین پیشرفت‌های پزشکی و فارماکولوژی مجهز است، اما پیشرفت قابل توجهی همچنان از او دوری می‌کند. متخصص طب سالمندی که با چنین واقعیت‌هایی بسیار آشناست، معمولاً نمی‌تواند چیزی جز یک راه حل برای "یادگیری زندگی با آن" ارائه دهد، اما قدرت و اثربخشی خود یادگیری کاهش یافته است.

From time to time, professional journals and edited volumes devote some of their pages to considerations of pain and aging as they occur among the aged in different cultures and populations. One starts from several reasonable assumptions, among them that aging per se is not a disease process, yet the risk and frequency of disease processes increase with ongoing years. The physical body's functioning and ability to restore all forms of damage and insult slow down, the immune system becomes compromised, and the slow-growing pathologies reach their critical mass in the later years. The psychological body also becomes weaker, with unfulfilled promises and expectations, and with tragedies that visit individuals and families, and the prospect that whatever worlds remain to be conquered will most certainly not be met with success in the rapidly passing days and years that can only culminate in death. Despair and depression coupled with infirmity and sensory and! or motor inefficiency aggravate both the threshold and the tolerance for discomfort and synergistically collaborate to perpetuate a vicious cycle in which the one may mask the other. Although the clinician is armed with the latest advances in medicine and phar­ macology, significant improvement continues to elude her or him. The geriatric specialist, all too familiar with such realities, usually can offer little else than a hortative to "learn to live with it," but the powers and effectiveness of learning itself have declined.