Handbook of Neuropsychological Assessment: A Biopsychosocial Perspective

رشد عصب روانشناسی بالینی بی سابقه بوده است. این رشد بیشتر معطوف به ارائه خدمات بوده است تا پایه و اساس خدمات. بنابراین، در حالی که تعداد بیشتری از روانشناسان تعداد بیشتری از روش های عصب روانشناختی را انجام می دهند، به نظر ما رشد موازی ناهمواری بین این خدمات و مبانی تجربی آنها وجود دارد. هیچ کس نباید تعجب کند که حملات تهاجمی فزاینده ای در زمین انجام شده است. علی‌رغم این حملات، عصب‌روان‌شناسی بالینی همچنان از رشد استثنایی در روان‌شناسی و پذیرش توسط سایر پزشکان، شرکت‌های بیمه، قانون‌گذاران، قضات، هیئت منصفه و بالاتر از همه، مصرف‌کنندگان خدمات ما برخوردار است. رشد بدون خود اندیشی یک کار خطرناک است، همانطور که رشد بدون جهت. ما نگران کننده می دانیم که "تحلیل خود" موجود و محدود فرض کرده است که اختلال عملکرد عصبی روانشناختی در برابر همان متغیرهایی که بر اختلال عملکرد روانی تأثیر می گذارد مصون است. برخی از آنها به بدیهی ترین موارد، مانند سن، توجه شده است، اما بقیه موارد نادیده گرفته شده و/یا سوء تفاهم شده است. این غفلت باعث ایجاد مجموعه ای از دانش مملو از داده های مشکوک و نتیجه گیری های بی اساس شده است. از این رو، شگفت‌آور است که عصب‌روان‌شناسان بالینی خود را از نظر علمی قوی‌تر از همتایان بالینی معمولی خود می‌دانند.

The growth of clinical neuropsychology has been unprecedented. This growth has been oriented more toward the provision of than toward the foundation for services. Thus, while a greater number of psychologists are performing a greater number of neuropsychological procedures, there seems to us an uneven parallel growth between these services and the empirical foundations for them. It should come to no one's surprise that increasingly aggressive attacks on the field have been leveled. Despite these attacks, clinical neuropsychology con­ tinues to enjoy exceptional growth within psychology and acceptance by other health practitioners, insurance companies, legislators, judges, juries, and above all, consumers of our services. Growth without self-reflection is a dangerous enterprise, as is growth without directions. We find it disconcerting that existing and limited "self­ analysis" has assumed that neuropsychological dysfunction is immune to the same variables that affect psychological dysfunction. Some attention has been paid to the most obvious ones, such as age, but all others have been ignored and/ or misunderstood. This neglect has spawned a body of knowledge replete with questionable data and unfounded conclusions. Hence, it is surprising that clinical neuropsychologists consider themselves to be more scientifically sound than their regular clinical counterparts.