Handbook of Behavioral Group Therapy

در سال 1977، ویراستاران فعلی یک مقاله مروری در مورد رفتار درمانی گروهی به مجموعه‌ای از هرسن، میلر، و آیسلر، پیشرفت در رفتار اصلاحی (1977) ارائه کردند. در آن زمان ما متذکر شدیم که علیرغم مزایای انجام درمان های رفتاری به صورت گروهی برای پزشکان و مراجعین، پیشرفت های بالینی و تحقیقات در این زمینه هنوز در سطح نسبتاً ابتدایی بود. اکثر مطالعات در ادبیات گروه درمانی رفتاری که ما بررسی کردیم، انتقال مستقیم یک روش رفتار درمانی فردی، مانند حساسیت زدایی سیستماتیک، را به گروهی از مراجعان با مشکلات همگن، مانند فوبیا از مار یا اضطراب امتحان، گزارش کردند. در بسیاری از مطالعات از گروه‌ها صرفاً برای ایجاد تعداد کافی آزمودنی استفاده شد تا امکان مقایسه انواع مختلف مداخلات وجود داشته باشد، نه اینکه به خودی خود متغیرهای فرآیند گروهی را بررسی کنند. فقط مقدار محدودی توجه شده بود که آیا این متغیرهای تعامل گروهی (مانند بحث گروهی، به اشتراک گذاشتن ایده‌ها و احساسات، و بازخورد و تقویت متقابل) ممکن است رویه‌های فردی گرا را که در یک گروه اعمال می‌شوند، افزایش دهند. 8 سال پس از نگارش این فصل اصلی شاهد رشد قابل توجهی در وسعت و عمق تحقیقات بالینی و کار در زمینه گروه درمانی رفتاری بوده است. این رشد تا حدی در یک مجموعه سه جلدی در مورد گروه درمانی رفتاری توسط ویراستاران فعلی ثبت شد (Upper & Ross, 1979, 1980, 1981).

In 1977, the current editors contributed a review article on behavioral group therapy to a volume of Hersen, Miller, and Eisler's Progress in Behavior Modi­ fication series (1977). At that time we noted that, despite the advantages to both clinicians and clients of conducting behavioral treatments in groups, clinical developments and research in this area were still at a relatively rudimen­ tary level. The majority of studies in the behavioral group therapy literature we reviewed reported the direct transfer of an individual behavior therapy pro­ cedure, such as systematic desensitization, to a group of clients with homoge­ neous problems, such as snake phobia or test anxiety. Groups were used in many studies merely to generate sufficient numbers of subjects to allow various types of interventions to be compared, rather than to examine group process variables per se. Only a limited amount of attention had been given to whether these group interaction variables (such as group discussion, sharing ideas and feelings, and mutual feedback and reinforcement) might enhance individually oriented procedures applied in a group. The 8 years since this original chapter was written have seen a significant growth in both the breadth and depth of clinical research and work in the behavioral group therapy field. This growth was documented in part in a three­ volume series on behavioral group therapy by the current editors (Upper & Ross, 1979, 1980, 1981).