دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش: نویسندگان: Courbet. Gustave, Riat. Georges سری: Temptis ISBN (شابک) : 9781780429908 ناشر: Parkstone International سال نشر: 2012 تعداد صفحات: 256 زبان: English فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 73 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب Gustave Courbet به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب گوستاو کوربه نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
اورنانس، زادگاه کوربه، در نزدیکی دره زیبای رودخانه دوبز قرار دارد، و در کودکی و بعداً به عنوان یک مرد در اینجا بود که عشق به منظره را جذب کرد. او ذاتاً یک انقلابی بود، مردی که برای مخالفت با نظم موجود و ابراز استقلال خود به دنیا آمده بود. او آن خصلت غوغا و بیرحمی را داشت که باعث میشود انقلابیها در هنر و همچنین در سیاست به حساب بیایند. در هر دو جهت روحیه شورش خود را نشان داد. او برای تحصیل هنر به پاریس رفت، با این حال خود را به استودیوی هیچ یک از استادان برجسته وابسته نکرد. او قبلاً در خانه روستایی خود آموزش های کمی در نقاشی داشت و ترجیح می داد شاهکارهای موزه لوور را مطالعه کند. در ابتدا تصاویر او به اندازه کافی متمایز نبود که مخالفت را برانگیزد و در سالن پذیرفته شد. سپس مراسم تشییع جنازه در اورنانس دنبال شد که منتقدان به شدت به آن حمله کردند: "یک تشییع جنازه بالماسکه به طول شش متر که در آن بیشتر از گریستن می توان به آن خندید." در واقع، جرم واقعی تصاویر کوربه این بود که آنها نمایانگر گوشت و خون زنده بودند. آنها مردان و زنان را همانگونه که واقعا هستند و به طور واقع بینانه در حال انجام تجارتی که در آن مشغول هستند به تصویر می کشیدند. چهرههای او مردان و زنانی نبودند که از شخصیت محروم باشند و به شکلی ایدهآل در بیایند و در موقعیتهایی ژست گرفته شوند که بوم را تزئین کند. او از نقاشی اشیاء همانطور که هستند حمایت می کرد و اعلام کرد که la vérité vraie باید هدف هنرمند باشد. بنابراین در نمایشگاه جهانی 1855، او تصاویر خود را از محوطه نمایشگاه بیرون کشید و آنها را در یک غرفه چوبی، درست بیرون در ورودی قرار داد. بالای غرفه تابلویی با حروف بزرگ نصب کرد. به سادگی میخواند: «کوربه - واقعگرا». او هم مثل هر انقلابی یک تندرو بود. او این واقعیت را نادیده گرفت که برای هر هنرمندی، حقیقت طبیعت، برحسب شیوهی دید و تجربهاش، تحت پوششی متفاوت ظاهر میشود. در عوض، او به این مفهوم پایبند بود که هنر فقط کپی برداری از طبیعت است و موضوع انتخاب و چیدمان نیست. کوربه در تحقیر زیبایی خود اغلب موضوعاتی را انتخاب می کرد که ممکن است انصافاً زشت خوانده شوند. اما اینکه او حس زیبایی هم داشت را شاید بتوان در مناظر او دید. این حس، آمیخته با ظرفیت او برای احساسات عمیق، در تفنگداران دریایی او ظاهر می شود - این آخرین اثر او تأثیرگذارترین اثر است. علاوه بر این، او در تمام آثارش، چه برای ناظر جذاب باشد و چه نه، خود را نقاش قدرتمندی نشان میدهد، نقاشی میکشد به شیوهای وسیع، آزاد، با احساس ظریفی از رنگ، و با قوام رنگدانهای که تمام نمایشهای او را بسیار واقعی میکند. و هم زدن
Ornans, Courbet’s birthplace, is near the beautiful valley of the Doubs River, and it was here as a boy, and later as a man, that he absorbed the love of landscape. He was by nature a revolutionary, a man born to oppose existing order and to assert his independence; he had that quality of bluster and brutality which makes the revolutionary count in art as well as in politics. In both directions his spirit of revolt manifested itself. He went to Paris to study art, yet he did not attach himself to the studio of any of the prominent masters. Already in his country home he had had a little instruction in painting, and preferred to study the masterpieces of the Louvre. At first his pictures were not sufficiently distinctive to arouse any opposition, and were admitted to the Salon. Then followed the Funeral at Ornans, which the critics violently assailed: “A masquerade funeral, six metres long, in which there is more to laugh at than to weep over.” Indeed, the real offence of Courbet’s pictures was that they represented live flesh and blood. They depicted men and women as they really are and realistically doing the business in which they are engaged. His figures were not men and women deprived of personality and idealised into a type, posed in positions that will decorate the canvas. He advocated painting things as they are, and proclaimed that la vérité vraie must be the aim of the artist. So at the Universal Exposition of 1855 he withdrew his pictures from the exhibition grounds and set them in a wooden booth, just outside the entrance. Over the booth he posted a sign with large lettering. It read, simply: “Courbet – Realist.” Like every revolutionary, he was an extremist. He ignored the fact that to every artist the truth of nature appears under a different guise according to his way of seeing and experiencing. Instead, he adhered to the notion that art is only a copying of nature and not a matter also of selection and arrangement. In his contempt for prettiness Courbet often chose subjects which may fairly be called ugly. But that he also had a sense of beauty may be seen in his landscapes. That sense, mingled with his capacity for deep emotion, appears in his marines – these last being his most impressive work. Moreover, in all his works, whether attractive or not to the observer, he proved himself a powerful painter, painting in a broad, free manner, with a fine feeling for colour, and with a firmness of pigment that made all his representations very real and stirring.