Guilty Aesthetic Pleasures

در پی جنبش‌های اجتماعی رادیکال در دهه‌های 1960 و 1970، استقبال مطالعات ادبی از سیاست مستلزم رد گسترده ملاحظات زیبایی‌شناختی بود. برای محققانی که روی نقش ادبیات در حمایت یا به چالش کشیدن ایدئولوژی‌های مسلط سرمایه‌گذاری می‌کردند، قدردانی از زیبایی رسمی ادبیات، بی‌اهمیت و غیرمسئولانه به نظر می‌رسید، حتی همدست با بی‌عدالتی‌های نظم اجتماعی. این سوء ظن به زیبایی‌شناسی به حالت پیش‌فرض در پژوهش ادبی تبدیل شد، ابزاری برای تثبیت سخت‌گیری اندیشه و خلوص تعهدات سیاسی فرد. با این حال همانطور که تیموتی اوبری توضیح می دهد، لذت زیبایی شناختی هرگز به طور کامل از آکادمی ناپدید نشد. به سادگی زیرزمینی رفت.

از نقد جدید تا علوم انسانی دیجیتال، اوبری زیبایی شناسی را به عنوان شخصیت پیچیده، اخلاقی مبهم، جنگجو و در عین حال انعطاف پذیر در مطالعات ادبی اواخر قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم بازسازی می کند. او استدلال می کند که منتقدان دانشگاهی هرگز از اظهار ترجیحات برای متون خاص، راهبردهای بلاغی یا پاسخ های فکری دست برنداشتند. نقد سیاسی به جای اینکه دشمن فرمالیسم و ​​زیبایی‌شناسی باشد، محققان را قادر می‌سازد تا تجربیات بیشتری از دقت و پیچیدگی ادراکی را ترویج کنند و در عین حال تصمیم بگیرند که کدام استراتژی‌های رسمی برای تقویت این تجربیات بهتر طراحی شده‌اند. به عبارت دیگر، نقد سیاسی ریشه کن نشد، بلکه به طور پنهانی به پرورش شیوه های خواندن با هدف دستیابی به رضایت زیبایی شناختی کمک کرد.

لذت های زیبایی شناختی گناهکارنشان می دهد که گسست مطالعات ادبی از فرمالیسم میانه قرنی نبوده است. به همان اندازه تمیز که زمانی ظاهر شد امروزه، زمانی که بسیاری از محققان از توجه مجدد به سطوح متنی و تجربیات زیبایی‌شناختی حمایت می‌کنند، کار اوبری زمینه مشترک شگفت‌انگیز گسترده‌ای را بین فرمالیست‌ها و مکاتب نقدی که پس از آن‌ها به دست آورده‌اند را روشن می‌کند.