Grundlagen und Praxis Chemischer Tumorbehandlung: Zweites Freiburger Symposion an der Medizinischen Universitäts-Klinik vom 17. bis 19. Juli 1953

دومین سمپوزیوم کلینیک دانشگاه پزشکی فرایبورگ i. برادر از 17 تا 19 ژوئیه 1953 به مشکل درمان شیمیایی سرطان اختصاص داشت. اگر امروزه افزایش 15 برابری طول عمر این بیماران از طریق درمان شیمیایی-هورمونی سرطان پروستات ممکن شده است، این موفقیت جزئی دلیل کافی برای پرداختن جدی به موضوع شیمی درمانی سرطان است. علاوه بر این موفقیت جزئی، بسیاری از مواد "سیتواستاتیک" دیگر ممکن است به موفقیت های درمانی واضحی دست نیافته باشند، اما رویکردهای اساسی برای درمان جدید و ارزشمند برای برخی از بیماری های نئوپلاستیک پیدا شده است. این مشکل درمانی جدید رابطه نزدیک تری بین تحقیقات نظری و بالینی سرطان ایجاد کرده است. بنابراین، مقابله با دو جنبه مختلف آزمایشگر حیوان و پزشک در یک کارگاه مشترک ضروری به نظر می رسید. ایده های جدید برای تحقیقات بیشتر را می توان از تبادل ایده ها و تجربیات بین نظریه پردازان و دست اندرکاران به دست آورد. مشاهدات متعددی که توسط این دو طرف در مورد مکانیسم اثر و روش استفاده از مواد جدید انجام شده است برای کار بیشتر در این زمینه ضروری است. من خوشحالم که تماس با مهمترین پزشکان و نظریه پردازانی که در این زمینه کار کرده اند در خارج از مرزهای آلمان با استقبال خوبی روبرو شده است. با توجه به تعداد زیاد ناظران مختلف، مشکل از هر طرف روشن شده است. بنابراین، این گزارش مروری چشمگیر از وضعیت فعلی درمان سرطان شیمیایی ارائه می دهد.

Das zweite Symposion der Medizinischen Universitätsklinik Freiburg i. Br. vom 17.-19.7.1953 galt dem Problem der chemischen Krebsbehandlung. Wenn es heute möglich geworden ist, durch die chemisch-hormonale Behand­ lung des Prostata-Krebses die Lebensdauer dieser Kranken um das 15fache zu verlängern, so ist dieser Teilerfolg bereits Grund genug, sich mit dem Thema der Chemotherapie des Krebses ernstlich zu befassen. Es sind aber über diesen Teil­ erfolg hinaus mit vielen anderen "cytostatischen" Stoffen zwar vielleicht nicht ebenso eindeutige therapeutische Erfolge errungen, aber doch wesentliche Ansätze einer neuen wertvollen Therapie für manche neoplastische Erkrankung gefunden worden. Dieses neue therapeutische Problem hat eine engere Beziehung zwischen theoretischer und klinischer Krebsforschung hergestellt. Es erschien deshalb wesentlich, auf einer gemeinsamen Arbeitstagung die zwei verschiedenen Aspekte des tierexperimentellen Forschers und des Klinikers einander gegenüber zu stellen. Aus dem Gedanken- und Erfahrungsaustausch von Theoretikern und Praktikern lassen sich neue Anregungen für die weitere Forschung gewinnen. Die zahlreichen Beobachtungen, die von diesen beiden Seiten über Wirkungsmechanismus und Anwendungsmethode der neuen Stoffe beigebracht wurden, sind für die Weiter­ arbeit auf diesem Gebiet unentbehrlich. Ich freue mich, daß der Ruf an die wichtigsten Kliniker und Theoretiker, die auf diesem Gebiet gearbeitet haben, so großen Anklang bis über die Grenzen Deutschlands hinaus gefunden hat. Durch die große Zahl verschiedener Betrachter ist das Problem von allen Seiten beleuch­ tet worden. Der hier vorliegende Bericht gibt deshalb einen eindrucksvollen Überblick über den gegenwärtigen Stand der chemischen Krebsbehandlung.