Growth in Open Economies

سال‌های پس از جنگ جهانی دوم شاهد علاقه فزاینده‌ای به اثرات رشد بر تجارت، الگوهای تخصص بین‌المللی و شرایط تجارت بوده‌اند. از یک سو، برخی از اقتصاددانان انگلیسی سنت ریکاردی مبنی بر کاهش بازده، افزایش قیمت مواد غذایی و در نتیجه کاهش شرایط تجاری بریتانیا را حفظ کرده‌اند، در حالی که از سوی دیگر پربیش، سینگر و سایر منتقدان تلاش کرده‌اند تا کاهش بلندمدت شرایط تجارت کشورهای توسعه نیافته در نهایت، گروهی از اقتصاددانان در واکنش به این تمرکز روی یک عامل واحد به عنوان تعیین‌کننده حرکات قیمت‌های بین‌المللی، با استفاده از فرضیات نئوکلاسیک، بررسی سیستماتیک نقش رشد در تجارت و شرایط تجارت را آغاز کردند. این مطالعه، به ویژه در مفروضات خود در مورد تقاضا، در سنت گروه آخر قرار می گیرد. با این حال، این سنت را با در نظر گرفتن رشد به عنوان یک فرآیند مستمر، وابسته به پس‌انداز درآمد تولید شده و نرخ رشد جمعیت در دو اقتصاد تجاری، گسترش می‌دهد. بنابراین، علاوه بر پاسخ به پرسش‌های استاتیک مقایسه‌ای در مورد روند شرایط تجارت، شرایطی را ایجاد می‌کند که تضمین می‌کند دو اقتصاد به وضعیت رشد متعادل بلندمدت منحصربه‌فرد نزدیک می‌شوند که در آن همه متغیرهای سرانه نیز وجود دارد. به عنوان شرایط تجارت، تثبیت شود. علاوه بر این، این روش‌ها اجازه می‌دهند تا در مورد تغییرات در الگوهای تخصصی بحث شود.

The years following World War II have witnessed an increasing interest in the effects of growth on trade, the patterns of international specialization, and the terms of trade. On the one hand, some English economists have maintained the Ricardian tradition of diminishing returns, rising food prices and, therefore, declining British terms of trade, while,on the other hand Prebisch, Singer, and other critics have attempted to document and explain a long-run decline in the terms of trade of the underdeveloped countries. Finally, in a reaction to this concentration on a single factor as the determinant of international price movements, a group of economists, began a systematic investigation of the role of growth in trade and the terms of trade using neoclassical assumption. This study,particularly in its assumptions regarding demand, falls into the tradition of the last group. However, it extends the tradition by treating growth as a continuous process, dependent on saving out of produced income and the growth rate of population in two trading economies. Therefore, in addition to answering the comparative statics questions regarding the trends in the terms of trade, it develops the conditions which guarantee that the two economies will approach a state of unique long-run balanced growth, in which all per capita variables, as well as the terms of trade, stabilize. Moreover, these methods permit some discussion of changes in the patterns of specialization.