Growth Hormone Secretagogues

مفهوم سنتی مکانیسم عصبی غدد درون ریز برای تنظیم ترشح هورمون رشد (GH) تا حد زیادی بر اساس کار راجر گیلین است. کار دکتر Guillemin که در سال 1977 جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی را دریافت کرد، از این دیدگاه حمایت کرد که تغییر کمی در ترشح GH نتیجه خالص تحریک و مهار هیپوفیز توسط هورمون‌های عصبی هیپوتالاموس، هورمون آزادکننده GH (GHRH) است. و سوماتواستاتین (فاکتور بازدارنده انتشار سوماتوتروپین؛ SRIF) به ترتیب. در طول دهه 1970، یکی دیگر از پیشگامان تحقیقات غدد درون ریز، دکتر سیریل باورز، کشف کرد که اصلاح ساختاری انکفالین به خانواده ای از پپتیدها با خواص آزاد کنندگی GH منجر شد. این ترکیبات که به سادگی پپتید آزاد کننده GH (GHRP) نامیده می شوند، در ابتدا تصور می شد GHRH را تقلید می کنند. با این حال، پس از بررسی های بعدی مشخص شد که آنها فعالیت هورمون طبیعی را از طریق مکانیسم متفاوتی تکمیل می کنند. تقریباً دو دهه پس از کشف آنها، تفاوت های بین GHRP و GHRH توسط بسیاری از آزمایشگاه های مختلف در سراسر جهان توصیف شده است. ترشح کننده های مکمل GH دارای مکان های اتصال، پیام رسان های ثانویه و اثرات بر بیان ژن هستند. بر اساس این تفاوت‌ها، پیشنهاد شده است که گسترش دو مکانیسم هورمونی اصلی برای تنظیم GH برای شامل یک مولکول سوم ممکن است مناسب باشد، حتی اگر آنالوگ طبیعی GHRP هنوز شناسایی نشده باشد. علیرغم فقدان دانش ما در مورد محصول طبیعی تقلید شده توسط GHRP، توسعه بالینی خانواده جدید ترشح کننده های هورمون رشد برای اهداف تشخیصی و درمانی به طور جدی آغاز شده است.

The traditional concept of a neuroendocrine mechanism for regulation of growth hormone (GH) secretion is based in large part on the work of Roger Guillemin. The work of Dr. Guillemin, who was awarded the 1977 Nobel Prize in Physiology and Medicine, supported the view that quantita­ tive change in GH secretion was the net result of pituitary stimulation and inhibition by the hypothalamic neurohormones, GH releasing hormone (GHRH), and somatostatin (somatotropin release inhibiting factor; SRIF), respectively. During the 1970s, another endocrine research pioneer, Dr. Cyril Bowers, discovered that structural modification of enkephalin re­ sulted in a family of peptides with GH releasing properties. These com­ pounds, simply called GH releasing peptide (GHRP), were originally thought to mimic GHRH. However, upon subsequent investigation they were found to supplement the activity of the natural hormone through a different mechanism. Nearly two decades after their discovery, the differ­ ences between GHRP and GHRH have been described by many different laboratories throughout the world. The complementary GH secretagogues have different binding sites, second messengers, and effects on gene expres­ sion. Based on these differences, it has been suggested that expansion of the original two hormone mechanisms for GH regulation to include a third molecule may be appropriate, even though the naturally occurring ana­ logue of GHRP has not yet been identified. Despite our lack of knowledge concerning the natural product mimicked by GHRP, clinical development of the new family of GH secretagogues for diagnostic and therapeutic purposes has begun in earnest.