Griot Potters of the Folona: The History of an African Ceramic Tradition

Griot Potters of the Folona گذشته گروه خاصی از زنان سفالگر آفریقای غربی را با استفاده از شواهد موجود در هنر و تکنیک های آنها بازسازی می کند.

کوزه‌گران منطقه فولونا در جنوب شرقی مالی به مشتریان متنوعی خدمت می‌کنند و در اوج فصل خشک هفته‌ای هزاران گلدان را به آتش می‌کشند. اگرچه آنها خود را به عنوان مانده معرفی می کنند، اما سبک ها و انواع منحصر به فرد اشیایی که زنان فولونا می سازند، و مهمتر از آن، نحوه شکل گیری و آتش زدن آنها، اساساً با سفالگران مانده در شمال و غرب متفاوت است.

باربارا فرانک از طریق یک تحلیل تطبیقی ​​درخشان از روش‌های تولید سفال در سراسر منطقه، به‌ویژه نحوه شکل‌گیری گلدان‌ها و نحوه آموزش تکنیک‌ها توسط مادران به دختران، به این نتیجه می‌رسد که مادران سفالگران فولونا به احتمال زیاد از جنوب و شرق آمده اند و با گریوث های مانده (چرم کاران آفریقای غربی که بیشتر به عنوان داستان نویس یا موسیقیدان شناخته می شوند) ازدواج کرده اند، زیرا آنها در قرن 14 یا 15 میلادی به سمت جنوب در جستجوی مشتری رفتند. در حالی که زنان ممکن است اسماً از طریق ازدواج هویت مادری خود را رها کرده باشند، در طول نسل‌ها سفال‌گرها میراث مادری خود را از طریق سبک فناوری خود حفظ کردند و این دانش را به دختران خود منتقل کردند و در نتیجه ماهیت معنای واقعی بودن را دگرگون کردند. مانده گریوت. این داستان ایستادگی و تداوم میراث فرهنگی در دستان زنان است.

Griot Potters of the Folona reconstructs the past of a particular group of West African women potters using evidence found in their artistry and techniques.

The potters of the Folona region of southeastern Mali serve a diverse clientele and firing thousands of pots weekly during the height of the dry season. Although they identify themselves as Mande, the unique styles and types of objects the Folona women make, and more importantly, the way they form and fire them, are fundamentally different from Mande potters to the north and west.

Through a brilliant comparative analysis of pottery production methods across the region, especially how the pots are formed and the way the techniques are taught by mothers to daughters, Barbara Frank concludes that the mothers of the potters of the Folona very likely came from the south and east, marrying Mande griots (West African leatherworkers who are better known as storytellers or musicians), as they made their way south in search of clientele as early as the 14th or 15th century CE. While the women may have nominally given up their mothers' identities through marriage, over the generations the potters preserved their maternal heritage through their technological style, passing this knowledge on to their daughters, and thus transforming the very nature of what it means to be a Mande griot. This is a story of resilience and the continuity of cultural heritage in the hands of women.