Greater Khorasan: History, Geography, Archaeology and Material Culture

معنای امروزی \"خراسان بزرگ\" امروز مربوط به سرزمینی است که نه تنها منطقه شرق ایران را در بر می گیرد، بلکه فراتر از مرزهای ایران، بخشی از افغانستان و ترکمنستان را نیز در بر می گیرد. . در گذشته این موجود به سادگی به عنوان خراسان تعریف می‌شد.

در ساسانیدرا، خراسان «سرزمین‌های شرقی» را تعریف می‌کرد. در دوران اسلامی، این اصطلاح دوباره به همان معنایی که قبلاً از آن برخوردار بود، اطلاق شد. منابع عربی قرون اول همگی نواحی شرقی را با همین نام، خراسان ذکر کرده اند.

خراسان دروازه ای بود که اسکندر مقدونی برای رفتن به باختر و هند از آن استفاده می کرد. برعکس آن چیزی که سلجوقیان و مغولان از طریق آن وارد ایران شدند. در یک بافت دیاکرونیک، خراسان یک منطقه عبوری، یک گذرگاه، یک چهارراه بود که بیش از همه در دوره قرون وسطی شاهد ایجاد مسیرهای تجاری مختلف بود که به شمال، به هند، به غرب و به چین منتهی می شد.

در این چارچوب، پژوهش‌های باستان‌شناسی، اصل راهبری خواهد بود که به ما کمک می‌کند تا فرهنگ مادی را که به‌عنوان تاریخچه آن، بسیار متنوع است، بررسی کنیم. آنها همچنین عناصر ارزشمندی را در پیوندهای تجاری بین شهرهای اصلی خراسان ارائه می دهند. این کتاب فرصتی را برای شناخت بهتر جدیدترین عناصر تشکیل دهنده اصلی این مجموعه جغرافیایی و سیاسی فراهم می کند.

The modern sense of “Greater Khorasan” today corresponds to a territory which not only comprises the region in the east of Iran but also, beyond Iranian frontiers, a part of Afghanistan and Turkmenistan. In the past this entity was simply defined as Khorasan.

In the Sassanidera Khorasan defined the “Eastern lands”. In the Islamic era this term was again taken up in the same sense it previously enjoyed. The Arab sources of the first centuries all mention the eastern regions under the same toponym, Khorasan.

Khorasan was the gateway used by Alexander the Great to go into Bactria and India and, inversely, that through which the Seljuks and Mongols entered Iran. In a diachronic context Khorasan was a transit zone, a passage, a crossroads, which, above all in the medieval period, saw the creation of different commercial routes leading to the north, towards India, to the west and into China.

In this framework, archaeological researches will be the guiding principle which will help us to take stock of a material culture which, as its history, is very diversified. They also offer valuable elements on commercial links between the principal towns of Khorasan. This book will provide the opportunity to better know the most recent elements of the principal constitutive sites of this geographical and political entity.