Governing Higher Education: National Perspectives on Institutional Governance

در طول دهه‌های گذشته آموزش عالی دوره رشد بی‌سابقه‌ای را پشت سر گذاشته است و در نتیجه دانشگاه یا کالج متوسط ​​اکنون تعداد دانشجویان و خروجی بیشتری نسبت به گذشته دارد. در همان زمان، مطالبات اجتماعی-اقتصادی و سیاسی در رابطه با آموزش عالی رشد چشمگیری داشته است. این تحولات بدون افزایش متناسب بودجه و امکانات مؤسسات آموزش عالی صورت گرفته است. این امر باعث ایجاد عدم تعادل بین انتظارات از آموزش عالی و ظرفیت های سازمانی در این بخش شده است. یکی از روندهای اساسی این است که پیمان سنتی بین آموزش عالی و جامعه مشکل ساز شده است. جامعه دیگر موقعیت نسبتاً ویژه و محافظت شده ای را که دانشگاه ها برای مدت بسیار طولانی در جوامع ما داشته اند را نمی پذیرد. مأموریت‌های اجتماعی و فرهنگی دانش‌بنیان مؤسسات آموزش عالی دیگر به عنوان پایه‌های اصلی مشروعیت سرمایه‌گذاری عمومی در آموزش عالی بدیهی تلقی نمی‌شوند. در حال حاضر انتظار می‌رود دانشگاه‌ها و کالج‌ها کارآمدی داشته باشند، به رشد اقتصادی پایدار در سطوح مختلف کمک کنند و به ترازهای تجاری ملی و حتی فراملی بیفزایند. علاوه بر این، آنها باید ثابت کنند که سطح بالایی از کیفیت را در فعالیت های اولیه خود حفظ می کنند. ه. تدریس، تحقیق و خدمات، در حالی که با انتظاراتی که به شدت در محیط‌هایشان بیان می‌شود، و با کاهش پایه بودجه سرانه سازگار و پاسخ می‌دهند.

Over the last decades higher education has gone through an unprecedented growth period, and as a result the average university or college has now more students and a larger output than ever before. At the same time, the socio-economic and political demands with respect to higher education have grown dramatically. These developments have taken place without a proportional increase of the budgets and facilities of the higher education institutions. This has created an imbalance between the expectations with respect to higher education and the institutional capacities in the sector. One of the underlying trends is that the traditional pact between higher education and society has become problematic. Society no longer accepts the rather special and protected position that universities have had for a very long time in our societies. The knowledge-based social and cultural missions of higher education institutions are no longer taken for granted as the main legitimacy bases for public investments in higher education. Universities and colleges are at present expected to function efficiently, to contribute to sustainable economic growth at various levels, and to add to national and even supranational trade balances. On top of this they have to prove that they maintain a high level of quality in their primary activities, i. e. teaching, research and services, while adapting and responding to the expectations expressed so vehemently in their environments, and to a decreasing per capita funding basis.