Governing Future Technologies: Nanotechnology and the Rise of an Assessment Regime

نانوتکنولوژی بر خلاف هر زمینه قبلی تحقیق و توسعه موضوع «هیجان ارزیابی» گسترده ای بوده است. تعداد زیادی از ذینفعان شروع به تجزیه و تحلیل پیامدهای فناوری نانو کرده اند: موسسات ارزیابی فناوری در سراسر جهان، سازمان های غیردولتی، اتاق های فکر، شرکت های بیمه اتکایی، و دانشگاهیان از مطالعات علم و فناوری و اخلاق کاربردی توجه خود را به این روند رو به رشد معطوف کرده اند. پیامدهای میدان در جریان این تلاش‌های ارزیابی، یک پدیده اجتماعی پدیدار شد - پدیده‌ای که ویراستاران آن را رژیم ارزیابی تعریف می‌کنند.

علی‌رغم تنوع سازمان‌ها، روش‌ها و بازیگران دخیل در ارزیابی و تنظیم فناوری‌های نانو در حال ظهور، فعالیت های ارزیابی با یک الزام علمی و سیاسی کلی مطابقت دارد: نوآوری ها تنها در صورتی مورد استقبال قرار می گیرند که بر اساس معیارهای ایمنی، پایداری، مطلوبیت و مقبولیت ارزیابی شوند. تا کنون، این گونه تامل ها و تأملات تنها نقش فرعی ایفا کرده است. با این حال، این کتاب استدلال می‌کند که با ظهور رژیم ارزیابی فناوری نانو، همه چیز به‌طور چشمگیری تغییر کرده است: رژیم ارزیابی که در تقاطع دموکراسی‌سازی علم و فناوری، حکمرانی خوب و تلاش برای نوآوری‌های پایدار قرار دارد، برای توسعه فن‌آوری سازنده شده است.

مشارکت‌های این کتاب به بررسی و تحلیل انتقادی رژیم ارزیابی نانوتکنولوژی می‌پردازد: تا چه حد برای فناوری به طور کلی، برای فناوری نانو به طور خاص سازنده است؟ چه شرایط اجتماعی رژیم را به یک پدیده خاص تبدیل می کند؟ و چه پیامدهایی برای علم و جامعه دارد؟

Nanotechnology has been the subject of extensive ‘assessment hype,’ unlike any previous field of research and development. A multiplicity of stakeholders have started to analyze the implications of nanotechnology: Technology assessment institutions around the world, non-governmental organizations, think tanks, re-insurance companies, and academics from science and technology studies and applied ethics have turned their attention to this growing field’s implications. In the course of these assessment efforts, a social phenomenon has emerged – a phenomenon the editors define as assessment regime.

Despite the variety of organizations, methods, and actors involved in the evaluation and regulation of emerging nanotechnologies, the assessment activities comply with an overarching scientific and political imperative: Innovations are only welcome if they are assessed against the criteria of safety, sustainability, desirability, and acceptability. So far, such deliberations and reflections have played only a subordinate role. This book argues that with the rise of the nanotechnology assessment regime, however, things have changed dramatically: Situated at the crossroads of democratizing science and technology, good governance, and the quest for sustainable innovations, the assessment regime has become constitutive for technological development.

The contributions in this book explore and critically analyse nanotechnology’s assessment regime: To what extent is it constitutive for technology in general, for nanotechnology in particular? What social conditions render the regime a phenomenon sui generis? And what are its implications for science and society?