Gorani Influence on Central Kurdish: Substratum or Prestige Borrowing?

دسته بندی: خارجی
ویرایش:  
نویسندگان: Leezenberg M.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 20 
زبان: Kurdish-English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 56 کیلوبایت 

قیمت کتاب (تومان) : 54,000

تاریخ: 2010
تعداد صفحات: 20 زبان‌های بومی که کردها به آن تکلم می‌کنند به دو گروه تقسیم می‌شوند که هر کدام دوباره به دو گروه گویش اصلی تقسیم می‌شوند. اکثریت کُردها به گویش‌های به اصطلاح کورمانی یا سورانی صحبت می‌کنند. تعداد کمتری به گورانی یا زازا صحبت می کنند. اگرچه دو لهجه اخیر خویشاوندان نزدیک دو گویش اولی هستند، اما به طور دقیق به شاخه ای از زبان های هند و ایرانی تعلق ندارند. با این وجود، معمولا تصور می‌شود که هر دو گروه متعلق به گروه شمال غربی زبان‌های ایرانی هستند.

من می‌خواهم از این چارچوب نظری برای تمرکز بر انواع خاصی از سؤالات مربوط به پدیده‌های تماس زبانی که در بالا ذکر شد، استفاده کنم. مک‌کنزی (1961b: 86) استدلال کرد که ویژگی‌های دستوری متمایزکننده سورانی از کردی به دلیل زیرلایه‌ای گورانی است، یعنی ردپای زبانی که در آن منطقه قبل از «حمله کردها» فرضی صحبت می‌شد. بحث اصلی من که در بخش 3 این مقاله ارائه شده است، این خواهد بود که این پیوندهای نزدیک‌تر بین کرد مرکزی و گورانی به بهترین وجه نه به عنوان یک زیربنا (احتمالاً قبل از حملات مغول)، بلکه بیشتر به عنوان وام‌گیری‌های اعتباری مربوط به تاریخ بسیار دیرتر دیده می‌شوند. نه قبل از قرن هفدهم. این روند نیازی به تغییر زبان جدی در میان جمعیت گورانی ندارد، همانطور که یک حساب از نظر تأثیر زیر لایه ای نشان می دهد.

Date: 2010
Number of pages: 20 The vernaculars spoken by the Kurds fall in two groups, each again being divided into two main dialect groups. The great majority of the Kurds speak a variety of the socalled Kurmanci or Sorani dialects; smaller numbers speak Gorani or Zaza. Although the latter two dialects are close relatives of the former two, they do not strictly speaking belong to the same branch of Indo-Iranian languages. Nonetheless, both groups are commonly thought to belong to the Northwestern group of Iranian languages.

I would like to use this theoretical framework to focus on specific kinds of questions relating to the language contact phenomena mentioned above. MacKenzie (1961b: 86) argued that the grammatical features distinguishing Sorani from Kurmanci are due to a Gorani substratum, i.e., to traces of the language spoken in the area before a presumed ’Kurdish invasion’. My main argument, presented in part 3 of this paper, will be that these closer affinities between Central Kurdish and Gorani are best seen not as a substratum (presumably preceding the Mongol invasions), but rather as prestige borrowings of a much later date, probably not before the seventeenth century. This process need not have involved any serious language shift among the Gorani population, as an account in terms of substratal influence would imply.