Going Zero: One Family's Journey to Zero Waste and a Greener Lifestyle

شورش یک خانواده در برابر آلودگی روزانه

وقتی یک کیسه لوبیا هزاران توپ پلی استایرن را در باغش به پرواز درآورد، کیت هیوز تصمیم گرفت با جامعه دور ریخته شده فاصله بگیرد.

او و شوهرش زندگی خانواده معمولی چهار نفره آنها را دگرگون کرد. آن‌ها پلاستیک را کنار گذاشتند، از سوپرمارکت‌ها دوری کردند، همه وعده‌های غذایی را از ابتدا طبخ کردند، فقط لباس‌های دست دوم خریدند و مواد تمیزکننده خودشان را درست کردند. سپس آن‌ها عمیق‌تر شدند - سبز کردن تمام جنبه‌های زندگی خانگی‌شان، از گاز و برق گرفته تا ماشینشان، از پولشان گرفته تا فناوری اطلاعاتشان.

هیوزها به هدف «ضایعات صفر» یعنی ارسال هیچ چیزی به آن دست یافته‌اند. دفن زباله اکنون آنها حتی از این هم فراتر می روند...

این داستان چشم نواز که با فروتنی و طنزی تازه بیان می شود، نشان می دهد که لازم نیست یک زندگی خوب در پلاستیک پیچیده شود. مملو از نکات مفید، چیزهای زیادی را در مورد آنچه که یک خانواده مدرن را می‌سازد – و اینکه چگونه خوانندگان می‌توانند خود را برای حفظ آب و هوا، جنگل‌ها و دریاها قدرت دهند، آشکار می‌کند. و به طرز دلگرم کننده‌ای، چگونه این می‌تواند به زندگی آرام‌تری منجر شود.

عصاره‌گیری

پخت کردن وعده‌های غذایی خود

کشتی از چنگ محکم‌تر سوپرمارکت ها مزایای غیرمنتظره دیگری نیز داشته اند.

بدون شک پخت و پز از ابتدا ارزان تر است، به خصوص اگر بتوانید به صورت دسته ای پخت و پز کنید و هر فضای موجود در فر را پر کنید تا هزینه های انرژی کاهش یابد. نیاز به سازماندهی بیشتر و فهرست نویسی خریداران نیز به کاهش چشمگیر ضایعات غذایی ما کمک کرده است. ما خوش شانس هستیم که می‌توانیم و می‌توانیم مواد خام خود را از خرده‌فروش‌های کوچک و مستقلی که از تامین‌کنندگان و تولیدکنندگان اطراف تهیه می‌کنند، بخریم و سوالات خود را در مورد پایداری، گاهی اوقات حتی با اشتیاق، به اشتراک بگذاریم.

اما چیزی که نداشتیم. اثرات غیر مستقیم خلاء نام تجاری پیش بینی شده بود. اگر تا به حال به خانه ما بروید و به طور تصادفی کمدهای آشپزخانه، یخچال یا فریزر ما را باز کنید، احتمالاً شما را به یاد یک تست چشایی کور یا قسمتی از برنامه «خوب بخور» بی بی سی می اندازند. مطمئناً غذا در آنجا وجود دارد، اما همه آنها در شیشه های بدون برچسب، کیسه های کاغذی یا حتی گاهی اوقات گونی هایی برای اقلام فله ای مانند آرد نان و جو وجود دارد. در ابتدا، بازدیدکنندگان کمبود بسته بندی آشنا را بسیار ناراحت کننده می دانند. ما سوالات زیادی دریافت می کنیم که شروع می شود: "آیا این درست/واقعی/مثل... است؟" همانطور که میهمانان با بدبینی بدجنس شیشه ها را به سمت نور می گیرند.

از جنبه مثبت، کودکان ما اکنون قدرت آزاردهنده صفر دارند. ما نیازی به پیمایش میان وعده‌های میان‌وعده در صندوق‌فروشی سوپرمارکت نداریم، زیرا آن‌ها هیچ امیدی به اجرای استدلال «این چیزی نیست که من دوست دارم» را در زمان صرف غذا ندارند. بزرگسالان هم چنین کاری ندارند.

...

اما ما کم کم متوجه می شدیم که این سفر منجر به سوالات بیشتر از پاسخ ها، مناطق خاکستری بیشتر، اطلاعات نادرست می شود. و تضاد منافع بیش از آنچه ما تصور می کردیم - و این فقط در مورد غذا بود. ما هنوز هیچ چیز دیگری را شروع نکرده بودیم که وارد خانه ما شد.

یک ماده تنها و غیر قابل بحث، مثلاً فلفل را در نظر بگیرید. آیا باید آن‌ها را که در گرمخانه‌ای در بریتانیا رشد کرده‌اند بخریم یا آن‌هایی را که با کامیون از اسپانیا در آن‌ها استفاده می‌شوند؟ اگر اسپانیایی ها ارگانیک باشند چه؟ یا تنها گزینه انگلستان در پلاستیک پیچیده شده است؟ کدام یک برای محیط زیست بهتر است؟ یا حداقل ضرر کمتری دارد؟ اگر روزی بخواهیم دوباره فلفل بخوریم بدون اینکه به نوعی روی سیاره تأثیر منفی بگذاریم، آیا باید خودمان را رشد دهیم؟ زیرا خودکفایی واقعاً بخشی از برنامه نبود...

تنها کاری که می‌توانستیم انجام دهیم این بود که غرق شویم و امیدوار باشیم که در حین شنا کردن به دنبال غذایی که برایش مفید باشد غرق نشده باشیم. ما و سیاره ما با مشکل حمل و نقل شروع کردیم زیرا مسافت پیموده شده غذا یک معیار کاملاً ثابت بود که به این معنی بود که می‌توانیم برای یک بار هم که شده بر اساس اعداد تصمیم‌گیری کنیم. یا حداقل فکر می کردیم که ...

ONE FAMILY'S REVOLT AGAINST EVERYDAY POLLUTION

When a beanbag sent thousands of polystyrene balls flying through her garden, Kate Hughes decided to make a break with the throwaway society.

She and her husband transformed the lives of their ordinary family of four. They ditched plastic, shunned supermarkets, cooked all meals from scratch, bought only second-hand clothes, and made their own cleaning agents. Then they went deeper – greening every aspect of their home life, from their gas and electricity to their car, from their money to their IT.

The Hugheses have achieved the 'zero waste' goal of sending nothing to landfill. Now they are going even further...

Told with refreshing humility and humour, this eye-opening story shows that a well-lived life doesn't have to come wrapped in plastic. Packed with handy tips, it reveals much about what makes a fulfilling modern family – and how readers can empower themselves to preserve the climate, forests and seas. And, heart-warmingly, how that can lead to a more relaxing life.

Extract

Cooking our own meals

Wrestling out of the firm grip of the supermarkets has had other, unexpected benefits, too.

It's undoubtedly cheaper to cook from scratch, especially if you can batch cook and fill every available space in your oven to reduce energy costs. The need to become the more organised, list-writing type of shoppers has also helped dramatically cut our food waste. We're lucky that we can and do buy our raw ingredients from small, independent retailers that source from nearby suppliers and growers and pass on our questions about sustainability, sometimes even with enthusiasm.

But what we hadn't anticipated were the indirect effects of a brand vacuum. If you ever pop round to ours and start randomly opening our kitchen cupboards, fridge or freezer they would probably remind you of a blind taste test or an episode of the BBC's Eat Well for Less. There's definitely food in there, but it's all in label-less jars, paper bags or sometimes even sacks for bulk items like bread flour and oats. At first, visitors find the lack of familiar packaging quite unsettling. We get a lot of questions that start: 'Is this proper/real/like...?' as guests hold jars up to the light with badly disguised scepticism.

On the plus side, our children now have zero pester power. We don't need to navigate the snack shuffle at the supermarket checkout because they have no hope of deploying the 'It's not the one I like' argument at mealtimes. Nor, for that matter, have the adults.

...

But we were starting to realise that making the journey was leading to more questions than answers, more grey areas, misinformation and conflicts of interest than we ever imagined – and that was just about food. We hadn't even got started on anything else that came into our home yet.

Take a single, uncontroversial ingredient, let's say peppers. Should we buy them grown in a UK hothouse or ones trucked in from Spain? What if the Spanish ones are organic? Or the only UK option is wrapped in plastic? Which is better for the environment? Or at least less harmful? If we ever want to eat peppers again without negatively impacting the planet in some way are we going to have to grow our own? Because self-sufficiency wasn't really part of the plan....

All we could do was dive in and hope we didn't drown in the detail as we swam around looking for food that worked for us and the planet. We started with the problem of transport because food mileage was a well established measure that meant we could actually make some decisions based on numbers for once. Or, at least, we thought we...